“Ah! Gollandiya!” – een welkom in Novosibirsk

De reis begint voorspoedig. Voor de verandering sta ik netjes om half acht op het meetingpoint van Schiphol. Op weg naar mijn eerste koffie vraag ik een dame even op mijn spullen te letten. Kom ik terug staat alleen de bagage er maar is de dame vertrokken! Mooi is dat, waarschijnlijk was ze nog niet zo fris.
Daar heb je Niek. In zijn ogen valt de lastige combinatie van slaap en opwinding te herkennen. Toch kan er meer dan een lachje vanaf; hij vertelt over zijn borrel de avond ervoor. Niek is een gezelligheidsmens. Wel eentje met 3 kilo teveel bagage dus dat wordt overhevelen. In het vliegtuig zitten we naast een groep Finse dames op weg naar een weekendje Praag. Een verrassing, ik had geen idee dat we op Praag zouden overstappen. De dame naast me is wel leuk en ik knoop een gesprekje aan over het bakje Snus op haar tafeltje. Ze vraagt of ik het ook wil proberen en ik laat me niet kennen. Ik denk dat ik het zakje tabak 3 minuten tegen mijn tandvlees heb gehouden tot mijn mond in brand staat en het uitspuug. De dame merkt er niets van, waarschijnlijk omdat ze al een paar wijntjes achter de kiezen heeft. Het is per slot van rekening inmiddels ook al 11 uur ‘s ochtends.

Gevel
De eerste kennismaking met Russen vindt plaats wachtend in Praag en in het vliegtuig. Piotr en zijn vrouw zijn van onze leeftijd en erg geïnteresseerd in wat we in Rusland gaan doen. Hij doet iets met software en ze zijn een weekendje weg geweest. Dat is iets voor Russen met een betere baan en we merken ook wat dames op die iets aan de gevel hebben laten doen.
Omdat we achterin het vliegtuig zitten staan we achterin de rij bij de paspoortcontrole als we eenmaal in Novosibirsk zijn. Piotr merkt ons op en wenkt ons bij hen te voegen. Daarna helpen hij en zijn vrouw ons bij de paspoortcheck, het opnemen van geld, het regelen van een Uber-taxi en zelfs met het kopen van een Russisch simmetje. Met dat laatste bellen we later Piotr nog een keer uit Tomsk met een paar vragen. Achteraf gezien was dit een klassiek voorbeeld van de Russische vriendelijkheid en behulpzaamheid. Er zullen nog veel van deze momenten volgen.

Vreugdedansje
In de Ubertaxi – razend populair in Rusland – merken we het stuur op aan de rechterkant. We vragen de chauffeur waarom er auto’s in Rusland met zowel het stuur rechts als links rijden maar krijgen geen goed antwoord. Tot op de dag van vandaag is dit nog een raadsel. We rijden naar een fijn hotel vlakbij het vliegveld waar we met Rob, Mirjam en de kids hebben afgesproken. Op de parkeerplaats voor het moderne gebouw zien we de grote Landrover: het is echt, we zijn er! Niek en ik doen een vreugdedansje. We lopen het hotel binnen waar een lachende Rob en Mirjam ons opwachten. Wat is het ontzettend cool ze ergens ter wereld in een avontuur te ontmoeten.
Koffers in de kamer en naar de hotelbar. Aan tafel valt naast de dikke buik van Mirjam hun kleine oogjes ons erg op. Rob en Mirjam hebben met de Landrover een best barre tocht door de Gobi woestijn gemaakt en zijn daarna in Rusland op zoek gegaan naar een plek waar Lot en Freekje eindelijk lekker konden spelen. Het stadje Tomsk hebben ze daarvoor moeten overslaan.

Reus van een Rus
Na een aantal verhalen te hebben uitgewisseld, gaat Mirjam naar bed en praten we met Rob wat verder. Op de grote televisieschermen zijn mooie reisprogramma’s te zien. Ik herken veel locaties. Het onderwerp verandert naar Rusland en laat grote wilde beren zien. Opeens loopt er een Reus van een Rus de bar binnen. Ik kijk een paar keer heen en weer tussen hem en het scherm en laat ook Niek het weten. Ai, dan laatste zag zijn kameraad en ze komen nu deze kant op! “Wer joe from?” Vraagt de Reus. “Holland, the Netherlands” antwoorden we met bevende stem… “Ah, Gollandiya”. Gelukkig hebben ze niet gezien dat ik over ze zat te grapppen. Beide heren zitten in paardenwedstrijden. De Reus is in Yekaterinaburg aannemer van renbanen en de ander houdt zich bezig met fokken in Moskou. Zo’n 1700km van elkaar vandaan doen ze af en toe zaken met elkaar.
De karaf wodka kunnen we ze niet weigeren en we laten ze aanschuiven. Yuri spreekt erg goed Engels en laat ons duideljk weten dat het stereotypebeeld van een Rus niet klopt. Volgens hem vinden wij Russen nors, inhalig en dronken. Helaas zijn we te kort in Rusland om er iets anders van te vinden. Maakt niet uit, hij heeft zijn punt gemaakt. Voorat we het weten staat de tafel vol wodka, dumplings, bier en spek. Het is gezellig, al zijn de heren behoorlijk ‘in your face’ zoals Rob het mooi omschrijft.

Energie
De volgende ochtend treffen we Mirjam en de kids bij het ontbijt. Rob mag even uitslapen. Terwijl Niek en ik de slaap uit de ogen wrijven is Mirjam bezig met ontbijten, op de kids letten en kletsen, veel kletsen. Rob schuift later aan en komt ook snel op gang. De energie van dit stel kan me nog steeds verbazen. Leuk om te zien. Tijd om de auto over te dragen. Vlot legt Rob alles uit, de auto heeft wat gebruiksaanwijzing. Om de moterklep te openen moet iemand de passagiersdeur met een bout openen en de klep ontgrendelen terwijl de ander het palletje onder de klep lospeutert en een staande militairy press van wat 40 kilo lijkt, uitvoert. Het hoort er allemaal bij: daktent opzetten, olie verversen op onbereikbare plekken, highjack gebruiken en als de veer eruit schiet, gebruik van dubbele gearing. Niek komt van de boerderie en neemt het verhaal wat sneller op dan ik. Na het overhandigen van de autopapieren is de auto offcieel in ons bezit. We danken Mirjam en Rob hartelijk voor hun auto en we zwaaien ze uit terwijl ze wegrijden in een Uber-taxi Newkids stijl. Ons avontuur is begonnen!

Later die middag stellen we de Garmin in op Tomsk en geven gas om 10 minuten later rechtsomkeert naar Novosibirsk te rijden. Waarom? Dat lees je in de volgende blog.