Beloofd is beloofd: drie maanden Milford Sound

Komt dat zien, komt dat zien. Als beloofd is hier het verslag van Milford Sound. Hier heb ik gewerkt vanaf 15 januari t/ m 28 april dit jaar en het is naar mijn zeggen nog steeds de beste backpackerbaan ter wereld!
Ik heb deze drie maanden zoveel gedaan dat ik nu alvast maar het eerste deel op de site zet. De vraag: “Bergie, waar ben jij nu?” Is natuurlijk al lang beantwoord: Ik ben 3 weken terug in Nederland en al aardig op weg met het her-integreren. Ik zie het schrijven van dit verslag dan ook als een stukje verwerking van mijn reis.

Veel plezier!

Milford Sound
Als je van natuur en avontuur houdt en het échte Nieuw Zeeland wilt ervaren moet je hiér zijn. Milford Sound ligt helemaal in het zuidwesten van N-Z in Fiordland National Parc. Het is behoorlijk afgelegen. De nederzetting ligt op 120 km afstand van Te Anau en wekt zijn eigen stroom op. Op 5 januari kreeg ik vanuit Auckland een baan aanboden in de backpackers ‘Milford Sound Lodge’. Daarna ben ik in vijf dagen, 1800 km naar het zuidereiland gereden. Lees anders het verslag ‘Roadtrip to Milford Sound’ door. Daarin wordt uitgelegd over deze unieke locatie en snap je het verhaal wat beter.

_____________________________________________

De eerste tien dagen
Het rooster deelt de tien werkdagen in twee diensten van vijf. De eerste vijf dagen heb ik generatorschift/ housekeeping. Als net de zon op is wordt je wakker in je caravan en kan je je even met koud water wassen. Snel je kleren aan en met de zaklamp de duistere generatorschuur in. Om half zeven precies moet ie draaien anders hebben de gasten om zeven uur geen warm water in de douches.
Je voert de code in tot de toegang en dan check je eerst iedere keer het oliepeil en de waterstand van de machine. Als dat in orde is zorg je dat je je oorbeschermers op hebt want na het starten van de moter maakt ie echt een teringherrie kabaal. Na vijf minuten warmdraaien zonder belasting loop je naar het schakelpaneel en schakel je de stroom in. Alle lampen gaan branden. Nog even de tijd noteren en dan op naar de volgende taak, het nalopen van de douches en de toiletten. Na wat handoeken te hebben vervangen pak je uit het schoonmaakhok de stofzuiger alvast en open je de lounge in het hoofdgebouw. Als de vorige persoon de avond ervoor netjes heeft afgesloten hoef je alleen te stofzuigen (en soms wat backpackers eruit te schoppen die de vorige dag geen lift hebben kunnen krijgen en dus ergens moesten crashen).
Als je op schema bent is het vijf voor zeven en open je de receptie. Vaak staan er al wat mensen te wachten want vooral in het hoogseizoen zijn er veel hikers die al vroeg uit de veren zijn. Ik moest er wel aan wennen: toeristen met diverse achtergrond en leeftijd gekleed in korte broek over de majo in grote hikingboots met loopstokken, zonnebrillen, rugtasjes en geen make-up: het is geen gezicht. Ik had ook niet verwacht dat ik er vier weken later ook zo bij zou lopen.
Deze verantwoordelijke en ambitieuze wandelaars met veel respect voor de natuur zijn wel een beetje ongeduldig (zeker de Duitsers). Ik moet nog eerst even de koffiemachine aanzetten, de computer opstarten, telefoon omschakelen, lampen aandoen, ontbijt klaarzetten, oven aansteken en de lolluiken omhoog hijsen voordat ik ze dan kan helpen.

“Oh meneer, u wilt een ticket boeken voor de cruise, nu is onze receptie wel open maar bij de maatschappijen slaapt men nog, komt u over een half uurtje nog eens terug. Een kopje koffie misschien?”

Er is een gloednieuw espressoapparaat waarmee ik al gauw dikke vrienden ben geworden. Inmiddels ben ik een ervaren barista.
Verder hebben een beperkt aanbod voor onbijt dat heel snel en niet zo hygiënisch in elkaar wordt gezet. Gelukkig ben je tot tien uur met z’n tweeën achter de receptie. Eentje checkt de gasten uit en boekt de aktiviteiten, terwijl de ander koffie maakt, afwast en eventueel de vrachtwagen uitlaadt. Ondertussen is Adam om acht wakker geworden en help hij mee overal waar hij kan. Van zeven tot tien uur is het gekkenhuis aan de receptie. Helen, Brian en ik zijn de enigen die de druk aankunnen en de mensen snel en kundig afhandelen. Ik merk dat de ervaring die ik in de loop der jaren heb opgebouwd goed van pas komt. Adam is als Brit eigenlijk te beleefd en neemt te veel tijd voor de gasten. De Kiwi’s Franceska, Frieder en Josh zijn vreselijk luie honden die het eigenlijk weinig interesseert wat ze doen. Ook begrijpen ze niet dat de Europeanen hoge eisen stellen. Ik moet daarbij ook zeggen dat die mensen niet echt snappen dat ze in een backpackeraccomodatie verblijven en hun eisen niet realistisch zijn. Je moet wel je tafeltje schoonmaken als je klaar bent met eten.

Tien uur, alle mensen zijn als het goed is uitgecheckt en iemand mag met tien minuten pauze. De lounge van de lodge is ruim opgezet met comfortabele banken. Alle drie CD’s van Jack Johson (zingende surfer uit Hawaï) staan op de harde schijf en dat is dé ultieme muziek om met je café latte van te genieten.
Met deze dienst ga je daarna de schoonmaak helpen met de kamers opmaken. Dat houdt dus in lakens vervangen en weer stofzuigen. De schoonmaakdienst begint al om acht uur en dan ben je nog alleen. Als je dan zo vroeg een kamer openmaakt, waar net in is geslapen, loop je tegen een muur van lucht aan. Vaak stinkt het een beetje en soms maakt de slaaplucht je weer rozig en doe ik stiekem een dutje. Een mooie gelegenheid om ongemerkt de onwillige collega’s terug te pakken.
Voor de lunch proberen we de kamers klaar te krijgen en dan nemen we een half uurtje af. De keuken is groot en echt alles in voorraad. Vroeger verzorgden ze hier namelijk ook avondmaaltijden voor de gasten. Het is echt festijn. Er is een grote koeling met bakken vol groente, fruit en een vriezer vol vlees, verschillende soorten brood, melk, thee, een drystore met noten, muesli’s en een assortiment aan kruiden. Alles wordt groot bij de kruidenier besteld en twee keer per week vers aangeleverd. Iedereen kan lekker koken en wat overblijft wordt netjes bewaard zodat je met lunch iets lekkers op kunt warmen. Ook bakken de meiden vaak chocoladetaart in de oven en maakt Brian eigen brood. Je zou later zelf een restaurant openen om jezelf van al deze luxe te voorzien, fantastisch!

Na de lunch zijn de badkamers aan de beurt en dat is minder leuk om te doen, even doorbijten en dan ben je om twee uur klaar. Tijd genoeg om wat leuks te gaan doen in de omgeving. Iedereen houdt daar van de buitenlucht en de locals vinden rare dingen om je mee te vermaken.

Locale gekkigheid
Zo is er een fles port verstopt, ergens hoog in de bergen. Daar moet je eerst naartoe Kayakken en dat hebben we op dag drie gedaan. Met Louise, Adam, Helen en Kitty zijn we in de minivan gestapt en naar het fiord gereden (we zitten vijf minuutjes landinwaarts). Van Roscoes Adventure Firodland kunnen we haast altijd de kayaks pakken om een stukje te peddelen. Met Adam aan het ‘roer’ varen we naar Sandfly point, het eindpunt van de wereldbroemde Milford Track. Het heet hier niet voor niets ‘Sandfly’ point. Als je maar even stilstaat hangen de bloedzuigende vliegjes als zwermen om je heen. Net als muggen worden ze aangetrokken door de CO2 van je adem en daarom bijten ze ook vaak op je lippen, heel irritant.
Nadat we de bootjes op het land hebben getrokken lopen we in tegengestelde richting de de track op. Bij een brug lopen we van het pad af, over de stenen van een droge een rivierbedding. Als we bij de bergwand aankomen is het even zoeken naar de juiste route. Er zijn touwen waar je mee omhoog kunt klimmen. Dat staat allemaal niet aangegeven want het zijn eigenlijk routes van de boswachterij (department of conservation, DOC) die te gevaarlijk zijn voor de domme toerist. Ik denk dat we iets van 50 m geklommen hebben voordat we eindelijk de fles vonden. Hij was half leeg maar gelukkig had Louise nog een fles meegenomen. Het was een goede introductie van het fiord en de mensen. Na het schieten van een paar mooie kiekjes klauteren we naar beneden. Door een opmerking van Louise schieten we allemaal in de lach en moeten we ons goed vasthouden! Oei-oei-oei!
Aan het boordje bij Sandfly point hangen wat afgetrapte schoenen van wandelaars. Louise, nog steeds melig, trekt haar slipje uit en hangt het erbij.

Net als de fles port hebben ze nog een paar gekkigheidjes. Tsja, er is natuurlijk ook niet veel anders te doen, zo ver van de bewoonde wereld. Zo is staat er een fire bath op een eiland afgelegen in de rivier. Het gaat om een stalen badkuip op een open plek met een kuil voor vuur eronder. Het water moet je zelf uit de rivier scheppen en het hout er naartoe sjouwen. Op een dag wilde ik daar een Frans meisje uit de omgeving verassen met een romantische avond maar toen ik eindelijk het bad warm had gekregen kon ik haar niet vinden! Balen. Na het avondeten was het water nog steeds goed en heb ik zelf wat kaarjes aangestoken. In mijn blote kont heb ik onder het genot van een biertje en een sjekkie de sterren bekeken. Puur natuur, man.

Het toppunt van locale stommiteit is de ‘Homer Nude Tunnel Run’. Ieder jaar organiseert Roscoes dit evenement dat wordt afgesloten met een feest in de kroeg. Dit jaar waren er maar liefst 50 deelnemers! De Homer tunnel ligt op de Milford road, is 1000 meter lang en heeft een gradient van 10%. Met drie busjes afgeladen met mensen rijden we naar de finish waar iedereen zijn kleren moet uittrekken. Met alleen een handdoekje om stappen we weer in de auto en rijden door de tunnel naar boven. Dat is al behoorlijk lachwekkend.
Oke, allemaal uitstappen en opstellen voor de ingang van de tunnel en……Handdoekjes af! Daar sta je dan met de hele groep in je nakie te wachten op het startsein……Toeoeoeoeoet! Met alleen je schoenen en een zaklaantaarn ren je de tunnel door. Overal zie je tieten, konten en piemels op en neer gaan in het donker! Ik heb ze lekker alleen mijn kont laten zien want ik werd derde. Jammergenoeg geen prijs maar wel een dubieuze eervolle vermelding.
Het feest in de kroeg had het thema Devils & Demons. Ik had een blik oranje latexverf gevonden in de schuur en had een idee. Tot mijn onderbroek gestript had ik mezelf met handdoekrol half ingewikkeld als een mummy. De overige blote lichaamsdelen, waaronder mijn gezicht had ik met de latex ingesmeerd. Verder had ik mijn oranje slaapzakom me nek gedaan en gekruist achter mijn rug vastgebonden. Over mijn hoofd had ik de hoes van de slaapzak heengetrokken met daaraanzwarte linten. Ook had ik een grote oranje zonnebril op. Het was een afschuwelijk gezicht. Toen ik de kroeg binnenkwam stond iedereen me raar aan te kijken. Maar de helft had zich verkleed en dan alleen met wat duivelshoorntjes op het hoofd. Niemand durfe met me praten die avond en ook het Hollandse meisje dat ik had ontmoet is bij me weggelopen. Ik was een beetje vervloekt die avond.

De crash
Mijn eerste tien zitten erop en waren erg goed bevallen. Ik zie de aankomende periode in de lodge met veel plezier tegemoet. Nu heb ik vijf dagen vrij om het Southland te verkennen. Ik maak mijn van klaar en ben erg enthousiast. Om zes uur rij ik weg uit het Fiord, door de bergen (letterlijk door de bergen: door de Homer tunnel) op weg naar Te Anau waar ik een BBQ met vrienden van Adam zou hebben. Een half uur voor het dorpje wil ik mijn radio aanzetten want er is eindelijk weer ontvangst. Met 100 km/ uur kijk ik naar het kastje maar als ik opkijk zit ik in de berm van een bocht. SHIT! Gauw probeer ik bij te sturen maar het is al te laat. De volgende seconden gaan heel-erg-snel. Ik stuur naar rechts de berm uit en slinger naar de andere weghelft. Bijna raak ik weer van het asfalt, dus draai ik met gillende banden weer naar links. Ik heb de auto niet meer onder controle maar ik stuur hem nog een laatste keer naar rechts om hem maar op de weg te houden. Op dat moment kan ik niet bepalen of ik nog contact maak met de grond of niet. Ik zet me schrap en ervaar de kurkentrekker van de Python. Glas en huisraad vliegen door de auto met een hels kabaal. Ik land op de rechterkant van het busje en schuur 15 meter ver over de weg. Dertig centimeter van mijn gezicht zie het asfalt de lak schrapen. Ik krijg van alles in mijn gezicht tot ik de greppel inglij. Het busje kantelt weer rechtop kantelt en ik kom tot stilstand. PFFF!
Ik doe mijn gordel uit en klim uit het zijraampje de weg op. een moment van totale stilte en geen auto op de weg. Dan verschijnt er een grijns van oor tot oor me gezicht door de adrenaline van deze geweldige rusch! I AM ALIVE!!! En dat vind ik op dat moment echt wel een vette actie. Ik ben ongedeerd en niemand is erbij betrokken. Gewoon even genieten.
Daarna komt de realititeit. Ik kijk naar het busje waar ik zolang aan gewerkt heb en begrijp dat ie compleet is afgeschreven. Met het geld van de van zou ik twee maanden in Australië gaan doorbrengen. Ik kan na Nieuw Zeeland nu meteen naar huis, denk ik.
Ik begin wat brokstukken van de weg af te halen want o-ver-al licht zooi. Dan hoor ik vanuit mijn richting een auto naderen en bedaar deze tot stilstand. Het is een man en een vrouw en ze schrikken bij het zien van het busje. “Waar is de bestuurder?” vragen ze. “Ja, dat ben ik.” Ze kijken me verbaasd aan. Alsof niemand zoiets kan overleven.

Ik wordt door nog een aantal mensen geholpen de onbeschadigde spullen bij elkaar te rapen en naar het huis van Adam in Te Anau gebracht. De rest wordt de volgende dag snel afgehandeld. De wagen wordt weggesleept en ik moet bij de politie langs voor een boete van $ 150,- voor roekeloos rijden. Beter had ik kunnen zeggen dat er een egel overstak.

Canyon Swing
Adam en zijn vriendin Jo zijn erg lief voor me en vangen me goed op na de crash. Ze hebben ook een weekend vrij en nemen me mee naar Queenstown. Queenstown is het mekka van de extreme sports. A.J. Hackett heeft hier het bungee jumpen uitgevonden en het nieuwste heet Fly-by-wire. Daarbij lig je plat op je buik in een soort dartpijil met propelleraandrijving aan een touw en wordt je losgelaten boven een vallei. Je kan zelf gasgeven en sturen terwijl je heen en weer slingert. We vonden het iets te duur en zijn maar gaan spingen, twee dagen na de crash al, hahaha.
We hebben gekozen voor de Canyon Swing. Je springt aan een koort 60 m de afgrond in en in plaats van dat je weer omhoog veert als bij een bungee, zwaai je uit en schommel je heen en weer. Het leuke is dat je allerlei verschillende sprongen kan maken (www.canyonswing.co.nz). Adam en ik in kiezen allebei voor de Pin-drop waarbij je als een plank vertikaal het ravijn ingaat. Rechts zoeven de rotsen keihard langs je heen. Het was een goeie keus en volgens de Jumpmaster best wel eng. Ik vond het ook erg gaaf maar het kan toch erger? Iemand zij tegen me: weet je wat je moet doen, vraag naar de Osama. Wat is dat dan? Dat zie je wel maar die staat niet aangegeven. Zo gezegd zo ge-digidigi-daan.

Jumpmaster: “Well, Gideon, ready for your second jump?”
Giddy: “Yeah! Can I do the Osama, please?”
Jumpmaster: “The Osama ‘bin’ Laden! Are you crazy?”
Giddy: “Yes, please”
Jumpmaster: “Allright then. Turn Around.”

Ik draai me om maar kan toch niet laten om te kijken. Wat doen ze? Halen ze een grote afvalton tevoorschijn! Ik draai me weer om en krijg de ‘Bin’ over mijn hoofd en schouders. Ik zie geen klap meer en kan me ook niet meer bewegen.

Jumpmaster: “OK, Gideon. Hold these two ropes and pull them down as you jump. Don’t scream coz it might damage your eardrums.”
Giddy: “Yes, Jumpmaster”
Jumpmaster: “Allright man, just a little step now, come on. Are you nerveous?”
Giddy: “Yes, you’re damn right I am……. Waaaahhhhh!!!

Ik heb van beide sprongen foto’s laten maken en Adam heeft een filmpje met mijn camera gemaakt, wat een belevenis. Het mooie was dat we de sprongen ook nog gratis hebben gedaan, omdat we locals zijn.

De volgende dag was het tijd voor nog meer avontuur. Met z’n drieën zijn we over Skippers Pass gereden, naar zeggen de griezeligste route van Nieuw Zeeland. Je kunt alleen met een 4x4 de ‘dirtroad’ op over de bergpaadjes. Naast het smalle weggetje zie je echt honderden meters afgrond maar het is heel erg mooi. Ook hebben we die dag nog even Arrowtown aangedaan. Een oud goudmijnersplaatsje lijkend op het wilde westen. Zie de foto’s.

De tweede werkweek
Na in Milford de verhalen te hebben verteld moest ik weer aan de arbeid. Deze week heb ik nog wat meer aktiviteiten gedaan die we voor onze gasten boeken. Ter introductie kunnen we aan alles deelnemen als er plaats is. Zo komt de duikploeg uit Te Anau altijd de instructies doornemen in onze lodge en maken ze ook de maaltijden voor de duikers klaar. Nou, mooi dat ik mijn brevet in Thailand gehaald heb want ik kan zo met ze mee.
Het duiken in het fiord is best bijzonder. Je verwacht niet dat er zoveel leeft onder het waterspiegel. Dat komt omdat er in het fiord unieke omstandigheden heersen. Doordat het Fiord door een een gletjer destijds is uitgesleten ligt er bij de monding naar de zee een grote berg puin onder water die de wassende werking van getijden blokkeert. Zo is het water op enige diepte stil en kunnen planten zich handhaven. En er is nog iets. Doordat er zo veel regen valt, is de bovenste laag van het water zoet. Deze laag van twee meter groene thee uit de bergen houdt het zonlicht tegen. Op deze manier kunnen dieren en planten die normaal op 50 meter diepte leven, te zien zijn op 15 meter. Wat hebben we zoal gezien: rood koraal (levend is dat paars) en zeldzaam zwart koraal dat hier vooral voorkomt en dat wit is als het nog leeft. Van de vissen weet ik de namen niet meer maar die kun je op de foto’s wel zien (die zijn gemaakt in de ‘Under water observatory’, een op pantons drijvend complex met een tube van 9 meter doorsnee tube waar je met een trap 10 meter onder water kunt). Het was een regenachtige dag en best fris als je tussen de duiken uit het water bent. We hebben op drie verschillende plaatsen gedoken. Gelukkig hadden ze maniertjes om je tussentijds warm te houden. Zo ritsen ze je wetsuit (7 mm) open en gieten ze er warm water in. Whoe, dat is lekker. Net of je in je pak gepiest hebt.

Routeburn Track
In de omgeving heb ik een aantal prachtige wandelingen gemaakt. De mooiste daarvan was de Routeburn Track. Een oude greenstone (jade) route die vroegah door de maori’s werd gebruikt…

Lees het vervolg straks in Deel 2.

De vertoning van de beste foto’s (en verjaardag) staan gepland op zondag 6 november. Zo rond koffietijd (?) gaan we van start op het grote scherm. Ook heb ik een aantal leuke filmpjes opgenomen. Het zal in totaal ongeveer twee uur duren met een kleine pauze om de ogen wat rust te geven. Ik hoop jullie dan te zien.

Vriendelijke groeten,

Gideon


ENGLISH VERSION EXPECTED SOON, FRIENDS!