Terug in Nederland met persoonlijke inslag

Welkom terug, Bergmansje!

Beste iedereen, ik ben veilig aangekomen in Nederland. Na een lange vlucht van meer dan 22 uur met overstap in Singapore kwam ik precies om 10.00 uur aan op Schiphol. Jezus, wat een groot vliegveld is dat zeg. Ik heb nu natuurlijk wat vergelijkingsmateriaal en dit is het grootste complex tot nu toe. Iets dat mijn vaderlandse trots weer voedt.
Ik werd opgewacht door een team van acht fans. Mijn broer Cors had een stoere ballon met ‘Welcome Home’ voor me gekocht en zijn vriendin Sophie een mooie bos zonnebloemen. Ik was er erg blij mee. Het gezelschap bestond ook uit drie vrienden, een vader, moeder en een Kees (de vriend van mijn moeder). Niek was er deze keer niet bij want die zit nog steeds in Wollongong. Iedereen was blij mij te zien en ik natuurlijk ook. In het vliegtuig was ik een klein beetje zenuwachtig hoe men zou reageren. Ik heb zoveel meegemaakt dat ik me een beetje vervreemd voel. Dat gevoel bleek niet terecht. Bij het eerste bakje Hollandse koffie (dat achteraf ook meeviel na al die verwennerij met espressomachines ) kwamen de tongen gauw los en zaten we op Schiphol lekker te ouwehoeren. Ik heb in het café mijn backpack ondersteboven gehaald en iedereen laten zien wat een backpacker zoal met zich meesjouwt. Ieder stond versteld van de hoeveelheid die uit de twee tassen kwam. Het enige dat echt versleten was is de slaapzak (Ruubje bedankt) verder is alle hardware (lees: spullen die je niet verbruikt) nog steeds aanwezig. Marco stelde de vraag of ik tijdens het reizen nog dingen heb moeten aanschaffen en het antwoord was nee: ik had het goed voorbereid. Mijn camera die ik in Chiang Mai had gekocht werkt ook nog steeds. Er zijn natuurlijk altijd dingen die je nooit gebruikt zoals een SAS Survivalhandboek en een kompas. Ook de EHBO-kit is gelukkig alleen voor de condooms opengedaan. Maar die zaken geven je toch een veilig en avonturistisch gevoel dus niet voor niets meegenomen.
De kleren uit Nederland zijn natuurlijk al wel een paar keer vervangen. Voordat ik Melbourne verliet heb ik trouwens nog een paar mooie truien gekocht en een T-shirt. Die dingen zijn daar iets goedkoper, ook omdat het daar natuurlijk winteruitverkoop is.

Na de koffie ging ieder zijn eigen weg. Wel jammer, want dan heb je net iedereen gezien moeten we weer weg. Het duurde daarom net even iets langer om gedag te zeggen. - Marco, Wubbo, Theo, Cors, Sophie, papa, mama en Kees- : bedankt dat jullie er waren.
Met de laatste drie reedt ik terug naar Zierikzee. Bij Rotterdam was de vraag: welke richting aanhouden als we over de Brouwersdam terug willen. Gideon’s antwoord: over Europort natuurlijk. Ik merkte dat naast de mensen, Nederland ook hetzelfde was gebleven. En het is nog kleiner geworden. Toen ik het laatste stukje van Londen naar Amsterdam vloog en ik de kust zag, dacht, ik: god wat is het klein. Rijden we later in een paar uur over Rotterdam naar Zierikzee: het is allemaal wel goed te bevatten, zeg. Komen we op Schouwen Duiveland: Tering, wat is het klein! In Oz is alles zo-veel uitgestrekter.

In Zierikzee merk ik wat van mijn jetlag. Om half tien ‘s avonds vallen mijn ogen dicht en de volgende dagen wordt ik om zes uur ‘s morgens wakker. Ach, dat geeft weer wat tijd om wat te doen. En er is een hoop. Het IBG moet geld hebben, de belastingdienst, werk en woning zoeken en allerlei kleine administratieve zaakjes die tijd nemen en je doen beseffen dat je weer deel uitmaakt van een samenleving. Tot mijn verbazing heb ik die dingetjes toch in twee dagen allemaal weer helemaal op poten. Dat verleer je dus niet. In Australië en Nieuw Zeeland heb ik trouwens goed geleerd de dingen stap voor stap en rustig op zijn tijd aan te pakken. Met andere woorden: no worries. Even een anekdote op zijn plaats: ik kwam een Australiër tegen en die zei: “We noemen onze leefstijl nou wel ‘laid-back’ en roepen allemaal ‘no worries’ maar we zijn natuurlijk wel ontiegelijk luie donders”. Goed, dat is dus de andere kant van de medaille en ik ben blij dat ze het zelf ook doorhebben.
Ik zal heel even in het kort vertellen over mijn laatste paar dagen in Zierikzee-city want dat was best leuk. Moeders maakte die avond slavinkjes en aardappels. Zondag de volgende dag at ik mergpijpjes met Amstel bier bij Tante Ria, die avond hadden we Zeeuwse bolussen met roomboter bij opa en oma Vis en de volgende morgen werd me gevraagd: lekker he die kaas? Tsja, het was me niet eens opgevallen, het wend weer snel.

De vraag die me telkens gesteld wordt (en die je dus echt niet nogmaals hoeft te stellen) is: en, hoe voelt het om weer terug te zijn in Nederland? Twee weken voordat ik naar Nederland terug zou vliegen kreeg ik heimwee. Gek, dat was voor het eerst in het jaar dat ik weg was. Ik heb natuurlijk wel momenten gehad van eenzaamheid (zie b.v. verslag: Kijk uit malloot een kokosnoot) maar ik ervaar dat toch niet als heimwee. Op het moment dat ik weer actief moest gaan nadenken over Nederland en dat ik iedereen weer zou gaan zien begon ik terug te verlangen (de reden dat ik tijdens mijn laatste drie –geweldige- weken aan de oostkust soms een beetje verdrietig was). Die heimwee is nu omgekeerd. Ik mis mijn vrienden in Sydney, het lekkere weer en de ultieme vrijheid die ik zo lang heb mogen genieten (de reden waarom ik nog even geen zin heb om mijn vakantiefoto’s uit te zoeken). Was ik daar gebleven dan had ik heimwee, ben ik hier, heb ik nog steeds heimwee. Het is dus een dilemma dat niet valt op te lossen maar na verloop van tijd over gaat, gewoon doorgaan.

Ik blijf tot dit weekend in Zeeland, daarna ga ik naar Den Haag om verder werk en woning te zoeken. Ik logeer dan bij een Theo in Kijkduin. Verder ben ik weer op mijn mobiele nummer te bereiken: 06-47958760, of anders in Zierikzee op 0111-450351. Bel maar.

Lieve mensen, ik hoop je spoedig weer te zien. In het weekend van 5 november vier ik in Zierikzee mijn verjaardag en hou ik een presentatie van de beste foto’s van het afgelopen jaar op groot scherm. Uiteraard wordt dat ondersteund door meer sappige verhalen en heb je gelegenheid om meer vragen te stellen over dat Israëlische meisje.

Groetjes.

Gideon


PS: Hou de boel in de gaten want er verschijnen binnenkort meer verhalen, mzl.



____________________________________________




Back in The Netherlands with a personal
touch (English version)

Welcome back, Bergy!

Dear everybody, I safely landed in Holland. After a long flight of more then 22 hours and a transfer in Singapore, I arrived exactly at 10.00 am in Amsterdam. Jezus, what a large airport is Schiphol. I can compare now and this is the biggest complex untill now. Something that feeds my national pride.
I was welcomed by a team of eight fans. My brother Cors bought a heavy balloon inscribed with ‘Welcome Home’en his girlfriend brought me a bunch of sunflowers. I was very happy. The company included also three of my friends, a mother, father and a Kees (the friend of my mother). Niek wasn’t present ‘cause he’s still studying in Wollongong.
Eveybody was happy to see me and so was I. I was a little nervy in the plane about how eveybody would react. I have experienced so much that I felt a bit alienated. That feeling appeared to be not right. At the first Dutch cup of coffee (which exceeded my expectations after being spoilt with espressomachines) we started talking like before. I unpacked my bags in the cafe to show what a backpacker carries along. Everybody was amazed by the amount of stuff that came out. The only thing really worn out was my sleeping bag (thanks Ruubje) of course, there’s always equipment that you don’t use like a SAS survivalguide and a compass. Luckily, the first aid kit opened only for the condoms. These things give you a safe and adventureous feeling so I didn’t bring them for nothing (the guide and first aid kit, ok!)
The clothes I bought in Holland are of course replaced several times. Before I left from Melbourne, I bought a couple of nice sweaters and a T-shirt. Those matters are a bit cheaper in Oz, not to mention the wintersale.
After coffee eveybody went his own way again. Too bad, you just saw your people since so long and then you have to go again. Saying goodbye took a little longer because of that. Thank you friends, for being there.
With mom, dad and Kees I drove home south to Zierikzee. When we approached Rotterdam, the question raised: how do we get to Zierikzee taking the Brouwersdam? Gideon’s correct answer: by Europort of course! I saw that next to the people, The Netherlands itself haven’t changed much. It even got smaller. When I flew my last bit from London to Amsterdam and I saw the shores, I thought: damn, this is small. Driving over Rotterdam to Zierikzee later: Jee, it is very comprehensible. Arriving at the island of Schouwen Duivland: This is not real! In OZ eveything is so spread out.

In Zierikzee I sufferd a bit of a jetleg. At 9.30 pm my eyes fell down and the next couple of days I woke up at 6.00 am. No worries, this gives me some time to do things, and there is a lot. They want money from my study-loan, the tax consultancy, looking for a place to work and a place to live and a lot of little administrative buggers that take time and make you realize that you’re part of a community again. To my suprise I managed to get these things going in just two days. Skills that are not forgotten. In Australia and New Zealand I learned very well to do things step by step at one time. That brings me to an anecdote: I met an Australian and he said: “We call the lifestyle laid-back and we all say “no worries” but we are of course very lazy”. Well allright, that’s the other side of the coin.
I will shortly tell about the last few days in Zierikzee-city ‘cause it was fun. Mother made me some ‘slavinkjes’ (sort of sausage rolled in bacon) and potatoes. Next day sunday I ate ‘mergpijpjes’ (cake with chocolate and marchpane) and drank Amstel beer with my aunt Ria, that evening we had Zeeuwse bolus (breadlike, turtlooking cake in caramalized sugar with butter from Old Zeeland) with my grandma and grandpa and the next morning I was asked: how’s the cheese, Gideon? I didn’t even notice it was that great, you get used to beeing home fast.

The question I am frequently asked (and that you really don’t have to ask me again) is: and how does it feel to be home again? Well, two weeks before I flew I got a bit homesick. Funny, that was the first time this year. Of course, I had some moments of lonelyness (in Thailand for example) but I experience it not as homesickness. At the time I had to prepare myself for going home, it struck me and I started to long for my friends and family in The Netherlands (the reasen I was sad for a few times during my last three –amazing- weeks on the Eastcost). The feeling of homesickness has now changed in opposite direction. I miss my friends in Sydney, the great weather and the ultimate freedom I enjoyed for so long (the reason I don’t feel like sorting out my pictures yet). Had I stayed there, I felt homesick, am I here is it the same. It’s a dilemma with no solution, it will vanish as time goes by as long as you keep on going, right?

I will stay in Zeeland (southern province) ‘till this weekend, after that, I will go to The Hague to continue looking for work and a place to live an I will stay with my friend Theo near the sea. You can reach me at my mobile: +31 6 47958760 or in Zierikzee: +31 111 450351. Do call me!

Sweet people, I hope to see you again. I will share my pictures at this website so keep an eye on it! (at time of my birthday -november the 9th- I will hold a presentation for my friends and family and show my best pictures, supported by juicy stories). Thanks for your contribution to this fantastic year.

Best regards,

Gideon

PS: More stories will come in English (Milford Sound New Zealand, Hitch-hiking to Auckland, Sydney Australia and traveling the Eastcost)

PPS: I subscribed a few people on this website, you will receive an email when I put a new story. Let me know if you wish to be unsubscribed.