Koning Kiwi doet Ozzie aan

Hi Allemaal. Jahaa! We zitten tussen de springdieren! Ik ben twee wekln geleden aangekomen op de laatste bestemming: Australië! En o o o, weer met de neus in de boter!

Na een Wet T-shirt contest in Auckland ben ik om vier uur 's morgens naar het vliegveld getaxied. Omdat ik om 06.25 moest vliegen kon ik kiezen: of 20 dollar aan het hostel geven, of 20 dollar aan de kroeg. Natuurlijk koos ik de kroeg en kreeg ik ook nog een parada des tetas. Deze bestond helaas maar uit drie dames maar het was de moeite waard(jep, foto's komen).

Eenmaal op het vliegveld stond mijn vlucht niet aangegeven maar ik was te moe om me daar druk over te maken. Na 25 dollar te hebben betaald om het land te mogen verlaten :-( bleek mijn vlucht een uur eerder te gaan. Nog gauw wat Taxfree winkelen en hoppa, het vliegtuig in. Het was een klein Quantas toestel en heb vooral geslapen aan boord. Dat duurde vier uur...

- Hoe gaat het trouwens met iedereen? Dit verhaal doe ik er even tussendoor, effekes iets recents. De avonturen van Milford Sound en mijn laatste maand backpacken in Nieuw Zeeland komen later, inclusief het ongelukje met de minivan-

...Ik kom dus aan op Melbourne-airport en wie staat me in de aankomsthal op te wachten? Ron! (ja wie is dat nu weer). Ron is 57 en heb ik in Milford ontmoet. Nadat hij de Milford track had gelopen overnachtte hij in de lodge en las mijn briefje: "Wie loopt er de aankomde dagen de Routeburn of Keplar track?". De avond voor mijn vrije dagen kwam hij naar me met de boodschap dat zijn vrouw moe was en of ik met hem mee wilde. Wat een mazzel! Het transport en de hutten waren al geboekt we hebben de route met erg veel plezier gelopen (4 dagen). Ik hoefde hem niets te betalen als ik maar een fles wijn kon kwam brengen als ik in Melbourne was. Ik heb hem een week voor mijn vlucht gemaild maar niets teruggehoord en nu stond hij me op te wachten. Een aangename verrassing.
Na wat worden gewisseld te hebben zijn we de auto ingestapt. Ron en zijn vrouw wonen 20 km ten noorden van het centrum in de subburps. Melbourne is dus best groot (3 mln mensen).
Zijn vrouw Carmen is ook thuis en ik krijg net als bij de familie in Auckland een prachtige logeerkamer. Die dag hebben we verder alleen gekletst en veel gelachen. Hij studeert Duits voor zijn Duitse vriend en probeert dat dan op mij uit. Dat was vrijdag. Zaterdag zijn we de stad gaan bezichtigen en ben ik naar werk gaan kijken in de backpackers. Ik moet snel aan de slag want door dat incidentje met de auto ben ik behoorlijk wat geld lichter. 's Avonds ben ik de stad igegaan om wat mesnen te ontmoeten uit de backpackers. Helaas kwam ik niet binnen op mijn sandalen en ben ik naar het casino en de Boulevard gegaan. Ik heb nog wat anderen ontmoet en heb daarne de nachtbus naar mijn logeeradres genomen.
Zondagmorgen kwamen Ron's 3 kinderen op visite met de kids en hebben we een Ozzie-BBQ gehouden. Lekker in de zon: dat het kan in de winter daar!
Ik ben ben dus heel goed aangekomen in Australië maar nu het slechte nieuws. Ik heb in N-Z een werkvisum voor Australië aangevraagd voor een vergoeding van $170,- maar er staat op de site dat deze nog in beghandeling is omdat ik Rontgenfoto's van borst moet laten maken om aan te tonen dat ik geen TBC o.i.d. heb. Wat een onzin zeg! Ik heb misschein wel 100 andere bbp'ers gesproken en hier heb ik nog nooit van gehoord
Maandagmorgen ben ik dus vroeg naar het bureau van immigratie gegaan voor een uitleg voor deze belachelijke situatie. Krijg ik te horen dat ik naar mijn visum kan fluiten omdat die moet worden toegekend als je nog in het buitenland bent. Huh! What the F. ik dacht dat je die allen vanuit het buitenland hoefde aan te vragen maar nee: als bezoeker mag je maximaal 12 maanden in Australië blijven en als je naast je visitorsvisa een 12 maanden geldig working holidayvisum aanvraagd zou dat dus 12 + 2 = 14 maanden zijn en dat mag niet van de regering. Natuurlijk kunnen ze niet de datum van het visum in het paspoort wijzigen met een nieuw stempeltje of handtekening want we hebben hier te maken met BUREAUCRATIE!

Door de inflexibilitiet van het systeem kan ik dus maar 2 maanden blijven en wordt ik gedwongen om alleen zwart betaalde baantjes aan te nemen (en die 170 ballen krijg ik ook niet terug)!

Jammer zeg, maar Bergie, inmiddels zo vloeibaar als water, heeft dezelfde dag nog een cash-in-hand-baantje te pakken: sinasappelsplukken 500 km ten noorden van Melbourne (de afstanden zijn hier iets groter dan in Kiwiland). Verder heeft de dag nog meer te beiden. Die middag sta ik model voor een kapster in opleiding en kan ik grtais geknipt worden en heb ik ook nog eens een date met haar.
Later die dag zie ik in Federation Square een artiest portretschilderen en mag ik de volgende morgen ook voor haar project zitten.
De dag is dus niet helemaal verpest!

Dinsdag neem ik afscheid van Ron en zijn vrouw en ga ik naar mijn afspraak met de kunstenares. Ze schilderd mijn gezicht in tien minuten naar de indruk die ze van mij krijgt en vind het resultaat 'spontaan en fris' omdat ik zo spontaan op haar af was gestapt die dag daarvoor. Goed, de kleuren zijn erg fris en licht met geel en groen in mijn gezicht maar ik kijk een beetje bedenkelijk vind ik zelf. Kijk later maar op de foto.

Op naar Swan Hill.
Woensdagmorgen check ik voor tienen uit bij het hostel 'The Coffee Palace' in trendy 'st. Kilda' om de coach naar Swan Hill te pakken van Spencer Station. Hier woont de boer en het duurt zes uur om daar te komen. Een lange zit en ik chat wat met de locals. Het is alweer donker als ik aankom en Frank staat me op te wachten op het station. Hij is 34 en van Italiaanse komaf en praat heel langzaam. Alles eindigd met '...mate, you know.', laid back Ozzie. Ik moet wel aan hem wennen want hij is niet altijd even vriendelijk.
Bij hem thuis verteld hij me dat hij in een lastige situatie zit. Zijn vader is ziek, zijn moeder en broer zijn geestelijk niet in orde en dus moet hij de boel in zijn eentje runnen. Het liefst zou hij de boel achterlaten en naar Europa gaan. Veel backpackers hebben begrip voor hem en helpen daarom aardig mee. Hij is eigenlijk best aardig maar komt wel erg depri over. Ook het werk mee. Ik moet even wennen aan de arbeid maar het voelt goed oom weer bezig te zijn.

Na een tweede dag regen stuurt Frank me naar Melbourne om wat meer bpp'ers te vinden. Ik moet wat contacten te leggen en briefjes ophangen. Geen probleem Frank, financier jij maar dat zakenreisje voor me.
in Melbourne valt het niet mee om geïnteresseerden te vinden. De hostels zijn leeg en de mensen die ik vind hebben al werk. Het is winter en nu 16 graden overdag. Iedereen zit in Cairns of Brisbane van de zon te genieten. Ik zou dat ook doen als ik het geld had nu.
Op weg terug naar Swan Hill reis ik samen met mijn nieuwe Franse collega Ollivier. Hij zit in dezelfde situatie als ik en we vinden het goed met elkaar. Ook tijdens het werk in de boomgaard maken we veel lol maar helaas verliezen we veel tijd met kleine dingetjes zoals materiaal dat niet werkt of dat we iets vergeten van de boerderij mee te nemen. Ook pikt er een Vietnamees een snoeischaar van Frank en kost het ons uitendelijk een uur om dat ding boven water te krijgen. Frenchie en ik moeten ook geloven aan een kruisverhoor, alsof wij zoiets zouden doen. Ondertussen heb ik een verkoudheid te pakken en doet mijn rug erg zeer. De volgende dag stop ik daarom ook maar een uur eerder met werk. Ik rij de traktor terug naar de boerderij en zie dat de hond los is. Frank is erbij maar het beest probeert me tot twee keer toe te pakken.
G:Put that beast on a leash, man!
F:Nooo, he's allright.
G:No he is not alright, man. He tried to bite me twice!
F:Hehehe
Goed, ik pissig maar we gaan naar huis, toch? Nee, Frank rijdr zonder iets te zeggen terug naar het veld: we gaan Ollivier helpen zijn krat te vullen. Ja hoor eens, dat is een half uur en nog eens een half uur terug naar de farm, ik zou graag gaan nu. Frank lacht wat en heeft verder poep aan mij.
Dat maakt me nijdig. Ik pak mijn jas uit de auto, gooi de deur dicht en loop naar huis.

Later die avond zeg ik even sorry en vergeten we het verder.

De dag daarop hebben we weer wat spetters maar we kunnen lekker doorplukken. Ik gebruik vandaag een emmer in plaats van de buidelzak vanwege mijn rug en we hebben een goede dag.

Na het eten begint Frank tegen me te praten. Hij vraagt hoe ik het vind gaan en of ik wel wil blijven. Ja zeg ik, "Ik vind het hartstikke leuk hier. We zijn gemotiveerd, doen het werk met plezier en na het werk is het ook heel gezellig. Natuurlijk wil ik hier blijven."
Nou, zegt Frank. Ik denk niet dat je het werk aankunt. Het is te moeilijk voor je en je hebt te veel stress. Gisteren was een voorbeeld daarvan.
Heh? Ik snap er helmaal niets van. Gisteren hebben we bespoken, ik was het al vergeten. Waar heb je het over?
En je liegt tegen me, ik voel me verraden door je. Je bent geen eerlijk persoon Gideon.
Ik kijk naar Ollivier en die kijkt net zo verbaast als ik. Wat is er aan de hand Frank? Waar zit je mee?
Het volgende halfuur begint Frank hele rare dingen te zeggen en maakt totaal geen zin. "Ik denk dat je maar beter kunt gaan, Gideon. Je wilt hier niet zijn."
Ik bewaar mijn rust en probeer samen met Ollivier hem van deze rare gedachten af te bregen. Als dit zimaar in hem opkomt dan is het niet moeilijk om hem ghiervan af te brengen. Ook naar Frenchie luistert Frank niet, hij is voor geen rede vatbaar en ik weet dat het alleen aan hem kan liggen, iets is niet in orde. Ik probeer hem gerust te stellen maar echt niets werkt. Het lijkt of ik tegen een psychoot praat met een waanbeeld, een waanbeeld van mij. Uiteindelijk wens ik hem maar het beste en ga ik naar bed. Ollivier blijft nog op hem inpraten.

Een half uur later kom ik terug om zogenaamd zielig Frenchie's emailadress te vragen. De situatie is nog niets veranderd maar het lukt wel in te spelen op zijn sentiment: "Ik hoop wel dat we vrienden kunnen blijven, Gideon. Ik zou graag ook jouw email willen voor als ik misschien naar Holland kom".
Nu weet ik zeker dat ie niet goed wijs is.
"Wel Frank, ik wil onze vriendschap wel een tweede kans geven maar dan moet jij mij ook een tweede kans geven".
Helaas begint weer overnieuw. Ik laat hem nog even uitpraten en zeg aju. Ik ben weg hier.

Ik vind het voor iedereen heel vervelend. Frank komt nu verder in de stress want ik haal alle advertenties weg en bel het meisje dat zou komen af. Ik wil niet dat andere backpackers in deze situatie komen. Voor Ollivier betekent dit dat hij alleen moet werken en ik moet op zoek naar nieuw werk :-(

Donderdag (gisteren) heeft Frank me betaald en bij het station afgezet. Ik heb meteen ander werk gevonden iets verderop met wijngaard snoeien maar het is lang niet zo leuk als dat het was met Frank en Ollivier. Tot zijn 'opwelling' had ik het gewoon verschrikkelijk fijn en ik zou het zeker drie weken volhouden. Nu zit ik in een groot en leeg BPP'ers met maar een paar andere reizigers en verder werkeloze Ozzies die hetzelfde doen. Vandaag stond ik met een botte schaar te knippen en heb ik belachelijk weinig verdiend. Gelukkig heb ik morgen een betere schaar en hoop ik dat het beter gaat. Zijn er nog steeds mensen die jaloers op me zijn? Het is nu een kwestie van doorbikkelen totdat er iets beters op mijn pad komt. Het niet altijd feest zoals je leest! Nu mogen jullie mij blij maken met verhalen over lekker weer en vakantie!

Het beste!
Gideon

_____________________________________________

Ik heb een aantal adressen van jullie toegevoegd aan het emailbestand. Ik ga er van uit dat je dit niet erg vind. Mijn verhaaltjes immers nog altijd nog met veel belangstelling gelezen :-)