Living And Leaving Auckland

Hallo allemaal. Eindelijk is een nieuw bergie.waarblijfje.nu verhaal geboren! Na het vier keer beloofd te hebben en drie keer uitgesteld is het eerste deel van het Nieuw Zeeuws avontuur af. Sinds december heb ik ongelooflijk veel beleefd en daarom is deze editie extra dik (is het goed te lezen in deze stijl? kopieer het anders even naar Word). Gelukkig weet je het belangrijkste al: ik ben gezond en heb het nog steeds goed naar mijn zin.
In dit deel vertel ik over mijn aankomst in Auckland, mijn tijd bij mijn familie en tot mijn vertrek naar Milford Sound op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland. Veel plezier!

Ik zal vertellen over Nieuw Zeeland, over mijn aankomst in N-Z en wat ik daarna zoal gedaan heb. Het eerste stuk van de vlucht heb je nog meegekregen uit ‘Kijk uit maloot, een kokosnoot’. Vanaf Bangkok ben ik naar Sydney gevlogen om daar het vliegtuig naar Auckland te nemen. Ik landde op zaterdag 4 december en zag dat het regende. Na de formaliteiten en bagage ben ik de centrale hal ingelopen. Naar de ingang staan daar honderd stoelen gericht met mensen die naar bekenden zoeken. Daar sta je dan voor al die mensen met “Diane” op je kotszakje geschreven. Gelukkig werkte het, een kleine vrouw kwam op me afgelopen: You must be Gideon, how are you? Na ook Kevin en Diane’s moeder Merle ontmoet te hebben zijn we koffie gaan drinken in de buurt. De eerste keer koffiedrinken in Nieuw Zeeland beviel erg goed, er zouden nog veel van deze uitjes volgen. In N-Z is koffiedrinken meer een traktatie. Wij nemen overal onze koffie mee naartoe om voldoende dosis binnen te krijgen. Het maakt niet uit als het maar geen slappe bak is. Hier is dat anders, ze maken er zelfs in het kleinste cafe een sport van om de perfecte koffie te zetten. Er zijn goede machines met goede baristas. Wel gebruiken ze veel melk in de koffie (ook in de thee trouwens). Een normale kop koffie is een ‘flat white’: espresso met geschuimde melk.
Naast pleur zijn Kiwi’s ook prima gebakkers. Ze maken slices (vaak met caramel), cake’s (chocolate “mudcake” en “cheeeeesecake”), pie’s (quiche) en goeie dikke koeken. Allemaal meestal zelfgebakken en betaalbaar in het cafe te krijgen.
We zijn na de koffie naar huis gereden. Kevin en Diane wonen aan Northshore in Auckland. De stad ligt als een C-vorm rond het water en het gat in de C wordt door de Harbourbridge gesloten. Het huis waar zij wonen staat in een best luxe villawijk direct aan het water en het heeft een stijle trap naar beneden als je wilt zwemmen. Er is een prachtig uitzicht als de zon schijnt maar de grond is door de locatie duur. De meeste huizen staan op een helling en zijn van hout gemaakt. Met hout kan een archtitect meer kanten op dan in beton en daarom is geen huis hier hetzelfde. Door de heuvels telt het huis ook meerdere verdiepingen. In het achterste en tevens hoogste gedeelte van het huis is een mooie logeerkamer ingericht voor gasten. Hier heb ik vijf weken geslapen in een riant tweepersoonsbed.
In de morgen brengt Diane Kevin naar zijn werk en heeft zij de auto. Hij heeft een redelijk goede baan bij de bank. Zij laat daarna de hondjes uit en ondertussen zit Gied aan zijn yoghurt-vruchten-muesli. Yep, het leven is er goed. ’s Avonds eten we rond zevenen en soms kook ik. Wat heb ik toch allemaal gedaan de eerste weken. Es even graven in het geheugen (van het fototoestel). De eerste week ben ik veel in Auckland geweest. Ik ontmoette een Koreaanse reiziger in de stad. Samen zijn we met de boot naar Waiheke Island gegaan, een mooi eiland net uit de kust van Auckland. We hebben daar de stadsbus gebruikt als sightseeing tour en we hebben een museum met antieke piano’s bezocht (pa, dit had je echt heel mooi gevonden, ze hadden er echt van alles staan). In een goed cafe-restaurant hebben we greenlipsmussels gegeten. Deze mossels zijn twee keer zo groot dan de jongens uit Yerseke, erg lekker.

De kerst en oud & nieuw heb ik ook in ‘The City Of Sails’ doorgebracht. Eerst zijn we met Merle naar Zuid Auckland gereden waar Carol woont, Diane’s jongste zus. Met zijn twaalven hebben we gebarbequed en het was aardig om ook mijn andere tantes te ontmoeten. Diane is duidelijk het meest ambitieus van het stel, onlangs heeft zij een studie psychologie afgerond. Carol en Maree zijn wat meer relaxter en ook erg vriendelijk. Maree’s man verkoopt autolak en samen hebben ze een jongen en een meisje (Rauri wordt 17 in juni en Jesse, 15, dit vertel ik natuurlijk even voor de familie). Het zijn echte pubers die zich niet uit zichzelf komen voorstellen. Carol en Jahd hebben twee dochters van 14 en 11 jaar oud (Jasmin en Tessa). Jahd heeft een autogarage en als hobby het onderhouden en verbouwen van zijn eigen huis en een goudkleurige Rolls uit 1980. Daar zijn we uiteraard een ritje mee gaan maken. Zelfs in het land waar een liter benzine maar $1.24 kost hoor je hem klagen over de kosten (4 liter moter, rijdt 1 op 6). Na de bbq hebben we cadeautjes opengemaakt en ik kreeg twee T-shirts en jumperleads: startkabels voor de minivan. Ergens heb ik het idee dat die nog van pas gaan komen.
Kerst in Nieuw Zeeland heeft wat minder betekenis dan bij ons en dat heeft vooral met het weer te maken. Natuurlijk mag er niemand ontbreken bij het eten en moeten er cadeautjes worden uitgedeeld maar het huis wordt bijvoorbeeld veel minder versierd. Ook gaan er minder mensen naar de kerk. In Nederland zoeken we dan toch elkaars warmte op en leven mensen er meer naartoe. Gelukkig speelt hier de commercie er wel minder op in.

Met oud & nieuw ben ik in mijn eentje de stad ingegaan. Via Xavier had al wat contact gelegd met mensen maar die waren helaas allemaal de stad uit en moest ik mezelf vermaken. Op het plein achter City Hall was een optreden en bazaar. De optredens waren best goed met R&B en Punkbands. Dat was tot twaalf uur afgelopen en daarna werd er vanaf de SkyTower vuurwerk afgestoken, het enige vuurwerk dat ik trouwens gezien heb die nacht. De straten waren gevuld met uitgangspubliek. Ik had geen zin om ergens entree te betalen maar gelukkig heb ik ergens tussendoor kunnen glippen. Ik kwam in een ondergrondse club terecht waar hele vette muziek werd gedraaid. Er was een Duitse DJ (Moquai) en die wist wel hoe het moest. De sfeer was goed maar niet echt open. Ik heb dus geen moeite gedaan om contact te leggen maar compleet voor de muziek gegaan. Ik heb tot half vijf gedanst en daarna de taxi met nog wat mensen naar huis gepakt.

In week 2 heb ik een stel hardloopschoenen bij The Warehouse gekocht. Na al het ijs met slagroom en aardbei, viel het niet mee de hellingen op te komen. Op een zonnige dag sta ik te strekken en hoor ik even verderop een doffe klap. Ik zie een witte pickup op de stoep en een campervan haaks erop. Ik ren er op het gemakje naartoe want het lijkt niet ernstig, de mensen die zich verzamelen zijn namelijk erg rustig. Ik passeer de pickup en zie een oude man over het stuur heen gebogen. Een andere man doet de portier open en probeert de man eruit te tillen. Ik stop zonder na te denken met rennen en pak zijn benen. We leggen hem op het gras en ik zie dat hij een beetje paars begint aan te lopen. Iemand weet de recovery-position van EHBO en we draaien hem op zijn zij. Ik zit recht voor hem en hou zijn hand vast. Hij ademt zwaar, er komt bloed uit zijn mond en ik kan maar geen pols voelen. Hij knijpt hard in mijn hand en kijkt me recht aan. Oh shit, denk ik, don’t die on me man! maar het lijkt mee te vallen. Ik probeer hem een beetje op zijn gemak te stellen door te zeggen dat hij in goede handen is en snel weer bij zijn familie zal zijn. Dat vat ie aardig goed op want hij wilt gaan opstaan. Neeeeee, blijven liggen. Het toont dat het inwendig wel goed zit en het bloed blijkt gelukkig een bloedlip te zijn. Tien minuten later komt de ambulance en wordt opa op brancard weggereden. Hé, misschien durft hij wel nooit meer te rijden en geeft hij mij zijn auto cadeau. Waarom dat nu in me opkomt weet ik ook niet, misschien probeer ik er iets positiefs uit af te leiden. Niet nodig, ik wordt vriendelijk bedankt door andere mensen en het voelt goed iets bij te dragen. Achteraf gezien, is de man de stoep opgereden heeft hij de campervan uit een zijstraat geraakt. Ik denk dat hij een hartaanval had o.i.d. en dat hij er daardoor zo uitzag.

Even wil ik iets over Nieuw Zeeland in de wereld kwijt. Nieuw Zeeland is in 1642 door Abel Tasman ontdekt. Hij is een van onze voorvaderen. Nadat hij Tasmanië ontdekte moest hij toch nog even verder. Nadat hij over de Tasman Zee is gegaan kwam hij in Fiordland terecht (heel toevallig 20 km hiervandaan). Hij vond dit land zoveel op Zeeland lijken dat hij het maar Nieuw Zeeland heeft genoemd. Iedere keer als ik een Australier of Nieuw Zeelander ontmoet, vertel ik trots dat ik geboren ben in Zeeland en dus een ouwe Zeeuw ben in Nieuw Zeeland.
Nadat onze Abel een voet aan wal had gezet werden en paar matrozen opgegeten door de Maori’s, de eigenlijke ontdekkers van het land. Hij is er toen maar vandoor gegaan en heeft het harde werk aan Kapitein Cook overgelaten. De Engelsman heeft het hele land in kaart gebracht (was wel vergeten dat Stewart Island los van het vaste land was) en het onder de engelse vlag gebracht in 1840. Vandaar dat vandaag de dag N-Z nog steeds een kolonie van Engeland is. Deze band wordt wel steeds minder. Engeland richt zich meer op de EU en minder op haar kolonies. N-Z richt zich daarentegen meer op haar naaste omgeving zoals Australië en de eilanden in de oceaan. Jongelui doen steeds vaker hun OE (Overseas Experience, nog steeds erg populair hier) in Ozzie. Toch is de band met Europa nog steeds het grootst. Dat merk je vooral aan het nieuws. Met de Tsunami bijvoorbeeld, bekommerde men zich het meest om de Duitse en Zweedse toeristen en vergeleek N-Z het gedoneerde geld met de Europsee landen. Ik weet niet meer hoeveel dollar het was maar het was erg veel. Ze proberen daarmee het nieuws in andere landen te halen om mee te tellen in de westerse wereld.
Over de Tsunami wil ik het natuurlijk nog even hebben. Ik heb veel geluk gehad dat ik daar weg was. Het duikavontuur had ik anders niet kunnen navertellen. Hier heb ik nog meer mensen gesproken over Thailand met nog meer geluk maar nog niemand die het echt gezien heeft. Over Thailand gesproken, ik heb eindelijk “The Beach” met Leonardo diCaprio in de hoofdrol gezien. Het geeft goed het leven (onder de feestbeesten) in Thailand weer. Het Thailand-gevoel kwam weer naar boven en had zelfs een beetje heimwee ernaar. De acht weken zijn daar een ongelooflijk avontuur geweest dat ik nooit had willen missen (bedankt dat je me destijds getipt hebt, Niek). Dat kwam ook wel door het weer want mijn eerste maand in N-Z, was de natste decembermaand in 59 jaar, mooi balen.

In Auckland ben ik op zoek gegaan naar werk en een auto. Ik ben eigenlijk al snel gaan kijken naar een wagen, want die heb je hier wel nodig. Zelfs in Auckland met 1,2 miljoen inwoners is het openbaar vervoer niet ‘je van het’. Voor backackers is er gelukkig een redelijke markt voor goedkope auto’s. Je hebt de keuze uit Jeeps, compleet ingerichte minivans, sedans en zelfs sportcoupe’s. Dat is allemaal te koop tussen de duizend en vierduizend dollar. Voor mij was het duidelijk dat ik een minivan wilde. Je kan in N-Z in de vrije natuur camperen en dat bespaart een hoop geld. Ik ben gaan kijken op prikborden in de backpackers en op de Backpacker-carmarket. De markt bleek net voor kerstmis erg gunstig want iedereen wilde naar huis en van zijn auto af. Ik heb daarom een goede deal kunnen sluiten, het is een Toyota-Masterace uit 1987 geworden met 200.000 km op de teller. Het is een automaat en rijdt heel lekker en zuinig. Het is een hele nette van zonder roest en een pas gereinigde bekleding met een Skylite roof, bestaande uit zes raampjes die open kunnen. Ik heb er $ 3000,- voor betaald en dat kan ik er zeker voor terug krijgen mits ik er netjes mee omga. Ben er echt heel blij mee (het is mijn eerste auto) en heb grote plannen. Ik mag namelijk gebruik maken van Kevin’s gereedschap om het busje om te bouwen tot een campervan. Met deze aanpassingen kan ik later de boel weer voor meer geld verkopen.
Bij Kevin en Diane is de afrit wel erg stijl erg glad. Beneden moet ik een klein parkeerplaatsje uitdraaien als ik weg wil. Een keer ben ik iets te ver achteruit gereden en zat ik met een wiel in de plantjes van Diane. Ik had daardoor geen grip meer op de achterwielen -ook niet met de buren op de achterbank- en Kevin heeft me eruit moeten trekken. Volgende keer een voorwielaandrijving, allemaal lesjes haha (later ben ik trouwens nog een keer door het mos op het beton gaan slippen en heb ik dus in totaal twee dagen vastgezeten (en niet in de bak, de Graaf )).

Na de aanschaf ben ik meteen gaan tekenen met de doelstelling:
Een campeerinrichting voor de Toyota Masterace die plaats biedt aan twee personen, bestaande uit een bed, tafel, zitplaatsen, kookplaats en bergruimte.

Deze uitdaging wordt begrenst door mijn budget en het volume van de Toyota. Daarnaast wil ik het nieuwe interieur kunnen demonteren zodat het busje ook in originele staat verkocht kan worden. Best leuk maar ik zou er niet aan beginnen als ik het niet zou zien zitten. Het blijkt dat ik de meeste mogelijkheden heb als de middelste twee stoelen eruit gaan (deze kan ik in Auckland laten staan). Je kan in de plaats daarvan een tafel maken waar je omheen kunt zitten. Achter de twee voorstoelen is namelijk een bobbel (van de moter) op geschikte hoogte. Verder hou je de twee achterste stoelen over die plat en opzij te klappen zijn. Hiermee kom ik op drie ideeën (zie foto’s later).

-Bergruimte- Achterin heb je aardig wat ruimte om kratten te bergen. Toch zal ik iets moeten bedenken om meer ruimte te maken. Gelukkig heeft de van een verhoogd dak en kan je tegen het plafond een extra hoedenplank maken. Ik kan dan de reeds aanwezige bevestigingspunten gebruiken. De hoedenplank maak ik schuin zodat niet alles naar beneden komt als ik moet remmen. -Kookruimte- Je kunt binnen koken maar dat is onhandig en brandgevaarlijk. Beter kun je onder de achterklep gaan staan. Deze is hoog genoeg, je staat er droog en de hele keet ruikt niet naar eten. Als ik boven de kratten een plank maak, heb ik ruimte voor een gasstel en snijblok op werkhoogte. -Tafel, Bed en Zitruimte- Vanwege de beperkte ruimte zal het bed moeten inklappen en heb ik geen ruimte voor een matras. Dat wordt dus een luchtbed (gelukkig heeft Jahd een compressortje voor me). Tussen de twee voorstoelen en de achterbank heb ik bijna twee meter. Met een tafel in het midden is er genoeg steunvlak voor een platform waarop je kan liggen. Het platform rust dan op de bobbel, de tafel en de achterbank. Het platform moet ook weg te bergen zijn en daarom kies ik voor planken. Deze kan je stuk voor stuk neerleggen en zijn simpel. Na gebruik kan je de planken tussen de tafel en achterbank tegen de zijwand klemmen. Echter, als de tafel in de volle breedte van de van staat, is het nogal onhandig om de achterbank te bereiken. Daarom deel ik het blad in tweeën met een scharnier in het midden. Deel 1 steunt op tafelpoten, deel 2 op een krat dat je onder deel 1 kan schuiven.

Klaar is kees mooi niet. Nu het concept klaar is kan ik beginnen met het zoeken naar de geschikte materialen. Daarvan ben ik natuurlijk afhankelijk. De hoogte van de kookplaat hangt bijvoorbeeld af van de afmetingen van de kratten die te koop zijn en de breedte van de planken hangt af van standaardmaten. Ik heb dus aardig wat kilometertjes gemaakt naar de ‘Praxis’. Als materiaal heb ik MDF genomen, dit was toch de goedkoopste optie. Samen met het personeel heb ik naar oplossingen gezocht en in totaal was ik tien volle dagen en 150 dollar kwijt. Ik ben ook gaan kijken naar spulletjes om de van in richten.

Wat dat betreft mijn zoektocht naar werk kwam kerst minder gunstig. In tegenstelling tot Nederland gaat veel horeca dicht met de kerst, mensen vieren het meer binnenshuis. Andere zaken sluiten voor zomervakantie of huren geen personeel omdat ze die 200% moeten betalen. Ik vestig mijn hoop daarom op na oud & nieuw. Daar komt ook nog eens bij kijken dat ik kritsch ben geworden. Mijn hele leven heb ik de meest uiteenlopende baantjes gehad en nu wil ik iets dat ik ook echt leuk vind. Iets waar ik met leuke mensen kan werken en dat ook nog goed verdient, dat ben ik zeker waard. Dat betekent weer veel achter het internet, kranten, uitzendbureaus en kennisen nalopen. Een keer kwam ik een advertentie tegen waar ze verkooptalent zochten. Ik ben gaan sollicteren en werd uitgenodigd om een dag mee te lopen. Het bedrijf verkoopt allerlei prullaria aan winkels. Je loopt een winkel binnen en probeert de verkopers of het bedrijf wat spulletjes aan te smeren, vooral geschenkartikelen. Die dag ga ik met Marco op stap, een Brabander die tijdens het reizen is blijven hangen. Zaterdag acht uur in de morgen loopt het kantoorpand vol met uitgelaten, enthousiaste mensen in pak. De meeting vooraf dient ter vooral motivate. Met z’n veertigen sta je in een kleine ruimte met harde housetegen elkaar aan te schreeuwen. Psychologisch heeft al die energie een enorm zuigende werking. Marco stelt me aan allerlei mensen voor en al dat enthousiasme is erg aanstekelijk. Het kost moeite om nuchter te blijven denken of uberhaupt de ruimte te verlaten. Iedere medewerker heeft ook zijn persoonlijke doelen in een collage weergegeven. Daarna gaan we de auto laden met artikelen en heb ik even de tijd het te laten bezinken. Binnen vertel ik Marco dat ik er vanaf zie om hiermee door te gaan. Het is allemaal leuk en aardig maar weet uit ervaring dat al die energie snel verdwenen is als je tien keer nee te horen hebt gekregen. Met sportteamfotografie kunnen mensen de herinnering waarderen maar niemand zit te wachten op een radiografisch bestuurbare auto of een horloge met passende zonnebril. Van Diane krijg ik thuis te horen dat ze deze mensen Hawkers noemen en dat winkels stickers op de deuren plakken om ze buiten te houden. Een week later sta ik binnen bij een tweedehands houtzaak voor mijn minivan en komt een hawker binnenlopen, een jongen van mijn leeftijd in nette kleren. Wat moet die nou hier tussen het afvalhout en zagerij? Hij doet zijn truckje aan de balie en ‘nee’ is het antwoord. Hij blijkt voor hetzelfde bedrijf te werken. Ik vertel dat ik daar ook was maar geen interesse had. Arme drommel, ik heb gelukkig de juiste keuze gemaakt.

Na oud & nieuw heb ik meer geluk met werk. Ik heb wat contacten met restaurants en lodges elders op het Noordeiland en een manager uit Milford heeft op mijn advertentie op het internet gereageerd. Ik moet snel een plan maken want mijn geld is helemaal op. Nadat ik de auto kocht schreef Visa een leuk bedrag af, oeps! even vergeten. Het aktieplan is om Auckland binnen twee weken te verlaten. Ik rij dan naar Milford op het Zuidereiland en als dat niet doordgaat naar de Coromandels om fruit te plukken. Alle andere vacatures vangen pas in februari aan.
De vacature in Milford is de eerste keus. Ik heb met de manager gebeld en wat hij biedt klinkt erg goed. De lodge ligt in Milford Sound, Fiordland, een van N-Z’s absolute hotspots. De lodge biedt budget accomodatie en verzorgt ook de boekingen voor alle activiteiten. Het werk bestaat uit receptie, schoonmaken en onderhoud. Je werkt in een klein team van acht man. De diensten die je draait zijn afwisselend en je krijgt dertien dollar per uur betaald, plus er zijn een aantal freebees zoals het kayakken. Je slaapt in je eigen caravan en krijgt te eten voor 75 dollar per week. Het ligt wel helemaal afgezonderd van de buitenwereld, de eerste en enige stad ligt 120 km verderop: Te Anau.
Mij lijkt het wel wat om daar het diepe in te duiken dus ik solliciteer officieel naar de baan. Ik schrijf een mail naar Adam, de manager, en leg uit dat ik genoeg ervaring heb in de ‘gastvriendlijkheidsindustrie’. Dat veel het veel regent in Milford maakt mij niet uit want ik ben niet van suiker gemaakt en dat betekent dat ik ook hard kan werken. Diane heeft de mail doorgelezen en zei dat het in orde was maar was niet helemaal zeker van de ‘suiker’-zin. Ik vond het wel wat hebben dus toch maar zo gehouden, netjes vertaalde cv toegevoegd (Cors, bedankt nog) en verzonden.
Een paar dagen later reageert Adam dat het er allemaal goed uitziet en nodigt mij uit hem te bellen om elkaar beter te leren kennen. Ik stel voor een foto te sturen en dat vind hij een goed idee. Aan de telefoon overtuig ik hem ervan dat ik serieus geïntersseerd ben. Adam probeert me nog even te ontmoedigen door te zeggen dat het echt veel regent, er bijtende sandflies zijn en dat het nogal geïsoleerd ligt. Dat lukt hem niet en zegt dat de keuze aan mij is. O, dat had ik even niet verwacht maar zeg uiteindelijk ja. Tsjakka!

’s Avonds vertel ik mijn gastheer en gastvrouw dat ik ben aangenomen en zie gelukkig geen verluchting op de gezichten. Nee, we hebben de afgelopen weken veel plezier gemaakt in het huis aan het water (op verzoek schrijf ik hier nog meer over, dat is geen probleem, familie). Bergie heeft zich best netjes gedragen, het was een goeie tijd en nu moet ik echt gaan. Het is 7 januari en de 20e moet ik al beginnen met werken. Dat betekent dat ik 8 dagen heb om de van gereed te krijgen, een medereiziger te vinden en afscheid te nemen. Daarna 5 dagen om 1800 km naar Milford te rijden! Wat is dat gevoel toch? Aha, het is tijdsdruk. Joh, dat is lang geleden! :-)

Goed, tot zover dit verhaal. De laatse 13 dagen in Auckland gebruik ik als inleiding voor ‘Roadtrip to Milford’. Dat is bijna af dus daar hoef je niet al te lang op te wachten, ik ben weer flink aan het tikken.
_____________________________________________
Op dit moment vier ik mijn laatse dagen in Milford Sound. Mijn contract in de lodge is afgelopen en ik maak me klaar om de valei te verlaten. Gisterenavond was in het cafe het eindseizoenfeest en dat was heel gezellig (zonder de drank want ik zit aan de antibiotica vanwege een wortelkanaalinfectie). Ik heb hier echt een hele toffe tijd gehad en het afscheid met mijn collega’s zal niet meevallen. Ik heb gevaren, gedoken, gevlogen, gekayakt, ge-hiked en ook een beetje gewerkt natuurlijk. Dat allemaal in de schitterende omgeving van Fiordland tussen de bergen in het zuidwesten van het Zuidereiland.
Hier zit de winter er aan te komen. De dagen worden aanzienlijk korter en blaadjes vallen van de bomen. ‘s Nachts daalt de temperatuur in mijn caravan tot vijf graden en nu het donkerder begint te worden ga ik iedereen wel een beetje missen. Er zijn nog drie maanden te gaan maar daar heb ik heel veel zin in. In mijn laatste maand N-Z trek ik langzaam noordwaarts naar Auckland om onderweg nog een aantal mensen te ontmoeten. Daarna twee maanden Australië! Op 3 juni vlieg ik naar Melbourne waar het ook winter is. Ik heb daar nog wat adresjes (waaronder Niek in Sydney) maar ik zal weer moeten werken om geld te verdienen. Het lijkt me leuk om dat in een ski-oord te doen om in de vrije tijd op de latten te gaan. Werken in de bergen biedt dezelfde voordelen als in de lodge zoals gratis skipassen, er wordt veel personeel gevraagd. Als ik dat doe rek ik mijn reis met twee maanden en kom keer ik in oktober pas huiswaarts. Ik weet nog niet zeker of ik dat wel wil.

De groeten,
Gideon
_____________________________________________

PS: Foto's! Ja, het internet in the middle of nothing is niet alles (langzaam). Een extra aanslag op je geduld maar dat zal beloond worden. Ze komen eraan!
_____________________________________________

Nogmaals even aan Leon en Annegien. Van harte met jullie tweede kindje. Ik vind Bastiaan nog steeds de allervetste naam.

Bij de Vissen is ook een man ter wereld gekomen: Valentijn-Olivier! Andre, Tessa, nog van harte (kan iemand misschien mij een foto'tje emailen).

Theo, hoe was je tien km loop? Ik greep bij de Homer-nude-tunnel-run net naast de prijzen maar met veel plezier (en vrijheid)gelopen.

Aan de Noorderhavenkade te Rotterdam:
Arjan, jij nog goed weer gehad bij de marathon?

Pieter, we chatten in NL, man.

Sebas, jij nog onder de levenden?

Michelle en Corne, ex-bewoners, is het weer goed om in Zeeland te wonen? Zal wel in dat luxe appartement, veel plezier.

He Lydia, ik hoorde van Erik dat alles nog ok is bij Intrum. Dat is mooi. Was Australie leuk bij de schoonfamilie? Doe Erik, Nalini en Peter de groeten please.

Cors, guitige drummert van Toffe Haan. Alles ziet er top en origineel uit op de site, kan haast niet wachten een optreden bij te wonen.
www.toffehaan.nl

Hallo Sophie, hoe gaat het met je? Hier is het nieuwe verhaal. Veel plezier met je collega's bij de SNS.

Guido, hoe gaat ie in de Paardenstraat? Waar blijven die foto's van het feest nou!

Bremmetje in Zonnemaire!

Wieteke heeft ook een waarbenjij.nu-site waar je haar tochten met een zeilschip kunt volgen. Dit is ook een commerciele trip die je kunt boeken. Dus als je iets leuks te vieren hebt (bruiloft of bedrijfsuitje) kijk dan op haar site:
www.wieteke.waarbenjij.nu

He Moon, ik ga ws ook naar de Franz Josef Gletsjer, eerst Wanaka nog. Groetjes.

Hagenaars, hoe was de nach!