Roadtrip 2 Milford Sound:New Zealand in a nutshell

Ik begin nu wat achter op schema te geraken met de avonturen uit Nieuw Zeeland. Dat terwijl ik genoeg te vertellen heb, ik zal wat moeten inhalen. Over vier dagen vlieg ik namelijk al van Auckland naar Australie, mijn laatste bestemming voordat ik (eindelijk) huiswaarts keer. Op dit moment verkeer ik in Rottorua op het Noordereiland.
In eerste instantie zou ik in Australie twee maanden blijven. Ik heb mijn ticket nog niet verlengd maar het worden er waarschijnljik vier. Door scahde aan de mijn minivan heb ik minder geld en zal ik in Ozzie moeten werken. Om toch nog wat van het land te kunnen zien zal ik langer blijven.

Dit verhaal had ik al getikt toen ik nog in Milford zat. Ik had daar de beschikking over vrij internet op de computer. Een luxe die ik nu niet meer heb nu ik weer volop aan het backpacken ben (ik mis ook erg de espresso-machine).
Om even terug te haken op het vorige verhaal, ik heb dus vijf dagen om van Auckland naar Milrod Sound te rijden. Het zou daarbij het fijn zijn als ik een medereizger zou vinden. Helaas zit ik bij oom en tante niet in het backpackerwereldje en leg ik minder contacten. Het wordt dus een paar keer heen en weer rijden naar de stad om de advertenties te lezen. Tijdens het lezen op een dag ontmoet ik een jongen die mijn adevrtentie staat over te schrijven. Ik vraag of hij geintersseerd is: ja, hij is op weg naar Christchurch voor een festival helemaal op het zudereiland. Hij moet er nog wel even over nadenken maar het klinkt goed. De volgende dag bel ik hem op en hij zegt dat hij met me meegaat. Hij vraagt me voor de zekerheid nog of ik zijn plaats vijhoudt en ik beloof hem dat hij zeker met me mee kan. Vervolgens hoor ik niets meer en ik bel hem twee dagen voor vertrek op. Komt de zakkenwasser met het bericht dat hij met iemand anders meerijdt die een dag eerder kan vertrekken en dat dat hem beter uitkomt. Ik leg hem uit dat hij zeker op tijd komt met mij en dat we ons niet hoeven te haasten en dat hij met mij een afspraak heeft. Dat maakt hem allemaal niet uit en hij komt met nog een paar smoesjes. Wat een rare vogel. Vertel toch wat er is, man. Na afloop van het gesprek kan ik het toch niet laten hem nog even een SMS te sturen met de boodschap: als je je comfort belangrijker vindt dat je aspraken met mensen, hoop ik dat je daar gelukkig mee bent. Zo niet, dan ben je nog steeds welkom om met me mee te gaan donderdag. Voor mij was dit weer een les ‘Leren omgaan met Kiwi’s’, sommigen hebben overal lak aan.
Uiteindeleijk ben ik dan ook alleen vertrokken op een donderdagmiddag. De auto is helemaal in orde, ik heb eten gekocht en alles is er klaar voor. De zon schijnt al een week in N-Z en dat is erg zeker mooi meegenomen. Het plan is om via State Highway 1 over Rotorua in twee dagen naar Wellington te rijden. Vanuit de hoofdstad pak ik de veerpont naar Picton om op het Zuidereiland mijn route naar Milford Sound voort te zetten. Ik vertrek om twee uur s middags en volgens de map kan je Rotorua dan voor acht uur in de avond halen. Wat een opwinding!!! Gied in zijn eerste wagen, helemaal van zichzelf klaar voor de wereld. Djiehaaa!
Vlak voor de stad check ik bij een Holidaypark in. Holidayparks bieden de goedkoopste staanplaatsen. Je betaalt zonder stroom tien dollar. Je kan dan gebruik maken van de douches, keuken en gemeenschappelijke (tv)ruimte. Voor mij was er nog een plaats aan het meer, dus met een mooi uitzicht. Hier blaas ik voor het eerst mijn luchtbed met het compressortje van ome Jahd op. Dat duurt precies een uur want het is eigenlijk gechikt voor je banden. Na wat gekletst te hebben met een Nieuw Zeeuws Flodderstel en twee Duitse backpackers ben ik naar kot gegaan. Bij het licht van mijn electrische lantaarn heb ik de instructies van het luchtbed nog eens dorgelezen, het is gemaakt in Roosendaal.

Om negen uur word ik uitgerust wakker. Ik had wat slaap nodig na al dat gestress om op tijd Auckland uit te komen. Na ontbijt ga ik de stad in om lifters te ontmoeten, geen succes. Gauw rij ik door de straten van het lieve stadje naar het Bath House aan het meer. Dit gebouw is erg bekend van de vakantiegidsen, zie ook de foto. Er is hier veel thermische aktiviteit, de badplaats met spa’s wordt geheel door de natuur opgewarmd en het meer ruikt naar zwavel. Rotorua betekent volgens mij rotte eieren 

Op weg naar Taupo, de volgende stad op de route. Het is nog steeds prachtig weer en Lake Taupo is erg mooi met Mt Taranaki op de achtergrond. Effe een kiekje maken en weer verder, ik heb maar een beetje speelruimte en die wil ik graag benutten als ik iemand ontmoet die met me mee kan genieten. Ik passeer het meer aan de oostkust waar de weg langs de stijle rotsen kronkelt. Met veertig kilometer per uur leer je manoevreren zonder anderen van de kliffen te duwen, best leuk.
Ik hoop vandaag Wellington al te bereiken maar dat is toch iets te optimistisch. In Palmerston North parkeer ik weer bij een Holidaypark. Dit is een beetje saaie stad nu alle studenten met vakantie zijn. Nu begint het alleenrijden aardig te vervelen maar geen nood, morgenochtend ga ik naar de hoofdstad en daar ontmoet ik zeker mensen (achteraf zijn de holidayparken goedkoper maar vooral voor minder rijke Kiwi’s, je kan beter naar een backpacker agan met campeerplaatsen). Ook deze nacht slaapt het luchtbed goed, het systeem met de tafel en planken werkt!
Rond tien uur de volgende morgen veranderd Highway 1 weer in een vierbaansweg. Dat is weer even wennen na die lange stukken langs boerderijen en door kleine dorpjes. Soms verandert de snelweg in een 50 km zone en vormt dan de hoofstraat van een dorp.
Langs de kust rij ik Wellington binnen. Het waait hard en het busje vangt best wat wind dus ik rij met tachtig op de linker rijstrook. Aan het einde van de weg sta je in het centrum van de stad. Ik cruise een beetje door de straten en kijk rond me heen. Het is een heel anders dan in Auckland, de straten zijn smaller en gaan meer kriskras. Ook de gebouwen verschillen meer want er is minder nieuwbouw. Uiteindelijk kom ik weer op de snelweg uit. Kilo-Utrecht-Tango, ik rij weer van de stad vandaan en het kost me een half uur om weer terug te komen.
In het centrum vind ik veel backpackers (backpacker is kiwi-synoniem voor hostel) en ik bel wat rond aan de hand van de advertenties op de prikboorden. Zo ontmoet ik Lisa, een twintigjarige Duitse die tussen middelbare school en uni in zit. Ze is erg slim en ambitieus. Het is een echte oosterbuur met strenge eisen aan haarzelf en vatsgestelde doelen tijdens haar reis. Ze is ook erg lief en klikt erg goed met haar (ze heeft helaas een vriendje).
Lisa is al twee maanden in Wellington en kent de stad goed. In het noorden staan de universiteiten en is de campus. Hier kent ze wat mensen en ik wordt uitgenodigd voor een BBQ, het is zaterdagavond. Eerst droppen we onze spullen bij een vriend en zie ik het eerste Kiwi-studentenhuis. Het is een flat (dus geen verdiepingen) met zes kamers en ze kan daar slapen omdat alle stunenten naar de ouders zijn of op vakantie. Het huis is ruim opgezet met een poolkamer en zelfs een doka voor iemand die fotografie studeert. Dat is wel even anders dan ik gewend ben van de Nedelandse stundentenhuizen (niet dat ik te klagen had in de Struyck). Na wat salade en vlees voor de bbq te hebben klaargemaakt, lopen we de helling af naar de kampus. De studentenwijk ligt in de heuvels in het noorden van de stad. Wel slim dat de uni daar gebouwd is want de buurten aan de kust zijn veel duurder. Het volgende studentenhuis heeft 1 verdieping en een een prachtige overdekte veranda met uitzicht op de universiteit boven op de heuvel aan de overkant. De barbeque is eigenlijk al over maar we steken hem opnieuw aan. Alles gaat hier toch op gas dus lekker makkelijk. We zijn met zijn achten en later verschijnen er nog wat mensen die klaar zijn om uit te gaan. Het zijn allemaal echte studentjes met grote plannen, het is gezellig. Om twaalf uur is het tijd om op stap te gaan. Met zijn zevenen proppen we ons in de auto downtown, Lisa blijft thuis want ze is niet zo‘n stapper. Wellington blijkt een geweldige stad te zijn om uit te gaan. De straten zijn vol met mensen en er zijn veel grote barren en dancings waar je zo naar binnen loopt. Het publiek is jong maar er zijn veel ranzige mannen en vrouwen. Echt een Engelse zuipcultuur, doet me denken aan Phi Phi Don in Thailand. Daar was het (gelukkig) meer een lachen om dan deel uitmaken van. Het positieve is dat het publiek wel gevarieerder is. Als je als vrouw bijvoorbeeld wat steviger bent, kijkt er niemand van op als je je in een strak jurkje hijst. Dat maakt het uitgaan veel toegankelijker dan bij ons in de grotere steden.
Om een uur of drie had ik wel weer gehad (ik moet wat wennen aan deze manier van uitgaan) en ben ik in een groot internetcafe achter de pc gaan zitten. Ik was online met nog twee anderen. De ruimte met TL-verlichting was kaal en op de achtergrond hoor je alleen de zachte zoem van de computers. Je stapt ineens een andere wereld binnen. Het lijkt wel of de tijd daar stilstaat. Je weet dat er over de hele wereld nog duizenden mensen online achter de pc zitten net als jij en dat voelt merkwaardig maar goed aan.

De volgende dag zijn we om negen uur opgestaan want de boot naar Picton vertrekt rond twaalven. Ja, vandaag gaan we naar het Zuidereiland, eindelijk. Wederom is het een stralende dag en nadat we wat inkopen gedaan hebben zijn we het arrangeerterrein van de veerpont opgereden. De boot is groot en er staan honderden auto’s in het ruim. Boven aan dek zien we ook wat schapen in kooien. De arme beestjes zullen het wel warm hebben zo op elkaar gepakt.
De bootreis over Cook Street is erg mooi. Vanaf de kust zie je Wellington in de heuvels en het aanzicht van het Zuidereiland is adembenemend: Malborough Sounds. De heel kust bestaat uit baaitjes, haventjes en bergen. In Picton gaat Lisa op zoek naar een baantje bij een wijngaard dus we rijden wat hostels af op zoek naar prikborden. We merken dat alles iets kleinschaliger is aan deze kant.
Voorbij Blenheim stoppen we op haar verzoek bij een wijngaard. Hier proeven we wat van de wijnen en leert Lisa mij het te beoordelen. Vooral het bet bovenste gedeelte van het Noordereiland is vanwege het droge klimaat geschikt voor wijn. Deze bedrijven (Montana is de grootste) boeren erg goed en investeren de winst in de het landgoed. Bij de wijngaard wordt dan een groot complex gebouwd met restaurant, café met soms een rondleiding en kan je de wijnen proeven en kopen. Allemaal om het merk een extra dimensie te geven (vergelijk het met de de rally’s en grandprix bij grote automerken).
Inmiddels heeft Lisa een baantje gevonden maar wilt met me mee naar Christchurch om naar een minivan te zoeken. Tegen zessen rijden we Kaikoura in. Het is een badplaatsje dat me aan Renesse doet denken in de zomer. Het staat bekent om dolfijnen en walvissen, wij zien ‘jammergenoeg’ alleen een zeehondencolonie. Aan het strand zetten we de tent op en kook ik eten in onder de achterklep. We eten in de van en dat is best gezellig.

Op weg naar Christchurch. Een lieve stad die erg in trek is bij backpackers. Ik vind geen mensen die met mee verdee willen reizen maar Lisa vind wel een adresje van iemand die backpackervans verkoopt. De man heeft een stuk of vijf vans in de straat staan die hij heeft opgeknapt en doorverkoopt. Lisa houdt van busjes met karakter en valt voor een afgeragde Volkswagen uit 1985. Het is wel een erg tof ding. Hij is geel geschilderd met zwarte zebrastrepen. Aan de binnenkant heeft een of andere fanaat zich helaaml uitgeleefd. Zo is er een complete gootsteen, lampjes, en een bed dat tot bank opvouwd kan worden met bergruimte. Op het dak is nog meer opslagruimte en zijn twee zwartgeschilderde PVC pijpen gemonteerd. Deze voorzien de gootsteen 50 l warm water. Je kunt er buiten zelfs een douchekop aan schroeven. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Wel kost hij $ 2600,-. Ik zegt tegen de man: he die bus is kaal misschien $1600 waard, wil je zeggen dat aanpassingen $1000.- waard zijn? Misshien ooit geweest maar alles is nu versleten! Hij is hooguit $2100.- waard. Ja, zegt de man. Ik kan er $50.- vanaf halen maar vanmiddag komen er nog anderen kijken die hem zeker voor dat bedrag nemen. Helaas was Lisa al verkocht. Ik zei dat ik nooit zou doen maar zij wilde hem perse hebben.
Die avond zeg ik Lisa gedag en slaap ik voor het eerst in een hostel in Nieuw Zeeland. De hostels zijn hier erg cosy. Meestal zijn het oude woonhuizen van hout. Alles voelt warm aan en je maakt snel contact met de anderen in de gemeenschappelijke ruimtes. Verder is het personeel heel vriendelijk, lekker informeel.

De reis gaat weer verder. Voordat ik in Auckland vertrok had ik besloten om de westkust af te rijden naar het zuiden maar doordat ik Lisa ontmoette is het de Oostkust geworden via Christchurch. Het maakt in uren niet veel uit en het weer zal iets beter zijn. Na een paar uur kom in Oamaru aan. Dit stadje staat vol oude panden, het lijkt wel Italië. Ook doet het me aan Zierikzee denken, wat een mooie stad is het toch. Ik vraag me af welke invloed de schoonheid van een stad op de bewoners heeft en ik sla aan het filosoferen. Ik denk dat de bewoners van een mooie stad het leven meer van een mooie zien, zoals in Den Haag en Amsterdam. De mensen in lelijke steden als Rotterdam en Eindhoven (sorry mensen maar vooral eindhoven is gewoon lelijk) vind ik wat harder. Als het aan mij ligt ga ik daar never wonen meer wonen.
In Oamaru stap ik de AA binnen om de beste weg te vragen. Ik kan namelijk door het midden van het eiland naar Queenstown rijden of de oostkust volgen en dat oversteken naar de westkant. De laatste optie blijkt vrij vlak te zijn. Mooi, want ik heb gemerkt dat in de bergen rijden veel vermoeiender is en ik ben weer alleen.
Het laaste stuk van de reis is makklijker maar vrij saai. Vanaf Dunedin (ook nog effe ingedonken) ga ik landinwaards en rij ik door groene heuveltjes met schaapies, het lijkt wel Teletubbieland, zo vreedzaam. Het valt me op dat hoe afgelegen ik ook kom, ieder vlak stukje land is gecultiveerd.
De laatse nacht voordat ik doorrij naar mijn werk spendeer ik in Gore aan de rivier en open ik de volgende dag een bankrekening vor mijn loon.
Teletubbieland krijgt een achtergrond, in de verte zie ik de bergen van Fiordland opdoemen. Vanaf Manapouri houdt ik de bergen links van me en moet ik weer een stukje omhoog rijden naar Te Anau, de laatste stad voor Milford Sound. Hier zie ik het mooie meer, het op een na grootste van het land. Onderweg heeft het gisteren flink geregend op sommige plaatsen maar hier is het weer stralend. Het is ongeveer 1 uur in de middag en ik krijg al een beetje de kriebels. Het duurt nog maar even en ik zie al mijn toekomstige collega’s.

De route van 120 km over de Milford Road is als prachtig als het beschreven staat in de Lonely Planet. Ik ga dit niet al te veel uitlichten, dat laat k aan de foto’s over. Ik ben zwaar onder de indruk van stijle rotsen om me heen en de stijle weg. Af en toe moet ik even mijn oren ‘klaren’om ze op dezelfde druk te krijgen. Op de route ligt ook de Homer Tunnel (waardoor ik een maand later –naakt- met nog vijtig anderen naar beneden zou rennen). Het is een ronde tunnel van 1.2 km lang met 10 graden helling en om me heen alleen maar rots. Het lijkt alsof er een reusachtige steenetende worm zich een weg door de berg heen heeft gevreten. Na het verlaten van de tunnel wordt ik weer verrast door een mooi uitzicht, ik rij de Cleddau vallei in. Vanaf hier is het alleen maar afdalen naar Milford en ik gebruik allen mijn remmen. Ik rij tussen de bomen en volg een Cleddau river naar beneden. Ik moet een aantal bruggen oversteken en zie het heldere water langs grote keien stromen. Als ik links of rechts omhoog kijk zie ik de stijle wanden van de rotsen honderden meters de lucht ingaan. Na een half uur zie ik een bordje “Backpacker accomodation” staan!

Eindelijk ben ik er. Ik rij het terrein van de roodbruingeschilderde Lodge op en zoals ik verwacht had bevindt alles zich op de begane grond. Binnen stel ik me voor aan mijn toekomstige collega aan de receptie. Het meisje heet Kitty en komt uit Australie. Ze verteld dat Adam zo terug is en ik krijg een bakkie aangeboden in de warme lounge. Adam blijkt even later heel anders te zijn dan ik me had voorgesteld. Hij is een jonge vent van bijna dertig met een paardenstaart en eigenlijk heel informeel. Hij neemt me mee in de 4x4 om me Milford te laten zien, we rijden de weg af naar het Fiord…Al-le-mach-tig, hier valt je mond echt van open. De vallei opent zich voor een watermassa en uit de vlakte richten zich rotsten 1500 meter kaarsrecht de lucht in. Het is zo hoog dat het niet te bevatten is. Dit is terecht een van de hotspots van Nieuw Zeeland en ik blijf hier de volgende drie maanden!!!

Naast de Lodge heeft Milford een gloednieuw Visitorscentre (I-site) met Ferry-terminal, een vissershaventje en Blue Duck Pub & Café. Er opereren vier bootmaatschapijen (Red Boats, Real Journeys, Cruising Milford Sound en Mitre peak Cruises). Sommige cruiseschepen kunnen 450 mensen aan, de kleinste (Mitre Peak) 60. Real Journeys verzorgen ook overnight cruises. Verder hebbeb we Tawaki Dive duikschool vanuit Te Anau, kayakcompanies Fiordland Wilderness experiences (vanuit Te Anau) en Roscoes Adventure Fiordland.
Scenic flights worden verzorgt door Air Fiordland en Jeff Shanks Helicopters. Dan is er ook nog Magic Memories, zij maken foto’s van toeristen die de boot op gaan.
De Milford Sound Lodge is de enige accomodatie in Milford Sound. Er is ook nog de Mitre Peak Lodge maar die is alleen voor mensen die de guided walk over de Milford Track hebben gedaan. Onze lodge is ook de enige plek waar je met de campervan kunt staan in de Cleddau Valley. Omdat het een National Park is mag je hier niet wildkamperen (overal in de rest van N-Z dus wel).
Milford Sound telt 200 inwoners (in de zomer) en er is geen supermarkt of winkel (daarvoor moet je 120 km naar Te Anau rijden). Stroom wordt wordt ter plekke opgewekt door water (hydro-energie) maar de lodge wekt nog steeds op een stroomgenerator.
Schrik niet. Dit kleine geisoleerde, afgelegen plaatsje wordt tussen twaalf en drie uur ‘s middags bezocht door ongeveer 20 enorme coaches (bussen) met minimaal 50 man aan boord. In die periode zijn er dus 2000 mensen op het fiord (!). Gelukig zie je die mensen niet. Het zijn georganiseerde tours die de mensen naar de boten brengen en daarna weer wegrijden. Wel worden we veel door dagjesmensen bezocht die met de auto aanrijden voor een wandelingetje of en cruise. Zoals verteld is de route naar Milford vanaf Te Anau heel erg mooi en ook een attraktie op zich.

-in het volgende verhaal zal ik over het ontstaan van het fiord en dergelijk vertellen-

Weer terug in de lodge verontschuldigd Adam zich dat er nog geen caravan gereed voor me is. Wat een beleefdheid, zeg. In Nederland zou ik al blij moeten zijn dat er zoiets voor me geregeld wordt. We eten samen in Adam’s flat met zijn zevenen. Ik weet niet wie er gekookt heeft maar het smaakt lekker. Ik krijg rustig de tijd om aan alle nieuwe mensen te wennen. Er is Frieder (eigenwijze Kiwi met Duitse naam), Josh (loser uit Riverton), Louise (lieve en wijze Kiwi uit Nelson), Helen uit Ierland, Karen (ook Kiwi) en nog Adam. Adam komt zelf bij Manchester vandaan en is een echte Brit met veel gevoel voor humor. Zijn vriendin Joe managed Pizzaria Natural Fiordland in Te Anau en hebben daar samen pas een huis gekocht.
Na het eten gaan we naar de pub aan het water. Hier ontmoet ik nog meer locals en maak ik kennis met Monteiths Celtic red beer, het bier dat nog steeds nummer 1 is voor mij in Nieuw Zeeland.
De Pub & Café, Lodge, Pizzaria en nog een lodge in Manapouri (30 km van Te Anau) zijn allemaal van dezelfde eigenaren en dat biedt de nodige voordelen in de omgeving natuurlijk. Mijn collega’s van de Pub & Café hebben ook hun caravans bij de lodge staan, iedereen heeft zijn eigen. Met de mensen van de Pub & Cafe delen we ook Saigon, het gemeenschapplijke gebouwtje met keuken, tv, internet, wasmachine en douches. Dit staat zowat op instorten en is eigenlijk te klein voor iedereen. Vandaar dat we ook vaak in Adam’s flat zitten.
Die avond maak ik het niet al te laat. De volgende morgen begin ik om half zeven. Ik heb generator-shift en Adam gaat me alles uitleggen. Dat wordt een interessante dag en meer interessanterea dagen zullen volgen. Ik heb er zin in. Alles en iedereen is nieuw en er zijn zoveel dingen te doen en te verkennen hier. Dat ga ik je allemaal vertellen de volgende keer!

Een open einde in dit verslag. Mijn ogen doen zeer en ik moet ook nog de foto’s plaatsen. Hehe, eindelijk plaatjes voor de luie lezers. Aan de andere kant denk ik dat het wel meevalt. Bij jullie wordt het weer steeds beter en dus zit je minder binnen die verhalen van die verre vent te lezen.
Al goed, al goed. Ik snap dat best maar ik wordt nog steeds erg blij als ik een reactie lees op de site (hint, hint, hint!). Of een email in mijn inbox. Na mijn vorige bericht heb ik een paar hele toffe emails gehad, erg bedankt jongens.

De mazzel weer,
Giddy-up

_____________________________________________
Guido alvast gefeliciteerd met je verjaardag. Weer een kwart-eeuw-Zeeuw erbij! Ik wil je ook nog officieel feliciteren met je nieuwe huis in de Paardenstaart. Zijn er nog nog meer lijken uit de kast gekomen van Hullekes? Succes vent, en, en er mag toch nog wel steeds binnen gerookt worden, hehehe. Groetjes aan Sanne

Brammetje jij op jouw beurt gefeliciteerd met de aanschaf in Zonnemaire. Veel plezier met Amber in je nieuwe house!

Jeetje Theo, hebbie auk een bawfal gekoch? Hoe gaan de fincieringen.
Ben erg blij voor je weg uit kutLaak.

He Martin, hoe is het in Laak? Hahahaha

Sophie VtG, je ben de beste!

Marin, Marco, heb je die link naar Tony al geopend! Fuckin’and suckin’

Tip voor Xlim, ga vaker je huis uit.Mail je snel terug man. Kan Dave nog niet te pakken krijgen in Auckland.

Wubbo, polyplactics?

Monica, leer es tikken meid. Hartsikke leuk om ok weer van ju te horen

En Sophie M. ik heb de laatse weken echt onwijs veel gezien van N-Z. Gisteren bekeek ik de Lonely Planet en ik heb echt bijna alles gezien, joh. Je moet inderdaad voraal veel blijven reizen. Kus meid.

Leest mijn allerliefste Arlen Hoogduin nog steeds mee?


Voor iedereen die nog een leuk adres weet in Australie om te werken laat met het alsjeblieft weten. Misschien ken je nog iemand die daar ook is geweest is.

Lieve (nu overgroot-)Opa en Oma, hoe gaat het met jullie in Goes. Opa, hoe staat het met uw oog. Oma nog bedankt voor de brief hoor. Oei, ik moet nog even achter een souveniertje aan natuurlijk…

En hoe zijn de Dekkertjes en Sinkes? Staat alles nog overeind in Strijen-Sas (ik bedoel ook mijn spulletjes natuurlijk).

Sjoukje huis gekocht, kamer over voor onderhuur neef in A’dam? –over-

Jeetje ken te veel mensen. Heb iedereen al te lang niet meer gezien of gesproken

Den Haag hakkuh!