Week 1: Egypte met Martin en Marjolein

Jajajaaa, daar is ie weer. Backpackbergie is back! Na 6,5 jaar werken, feestvieren en een leuke vriendin werd het weer tijd voor een retraite. Het idee is ontstaan doordat Martin en ik graag wilden duiken en ontspannen in Egypte. We zouden later dit jaar naar Brazilië gaan maar dit is door Martins opleiding in het water gevallen en plak ik maar een paar extra weken Egypte vast. Het Midden-Oosten heeft me al lang geboeid door o.a. het nieuws, goeie reisverhalen, Isralische vrienden van de mijn wereldreis (zie: The Big O.E.) en het kamelen-handkarren-woestijn-gevoel waarmee ik in India besmet ben geraakt.
Het wordt Egypte, Jordanië en Israel. Syrië sla ik even over. Bovendien heb ik op het moment van schrijven een Israelisch stempel in mijn paspoort dat voorkomt dat ik andere Arabische landen in de regio kan bezoeken. Ik ben dus weer terug voordat je me mist maar wel nadat de grootse kou Nederland verlaten heeft ;-).

Martin en ik hebben het ticket naar Sharm El Sheik twee weken voor vertrek geboekt. Geen slechte keus want de prijzen zijn naar verwachting gedaald. Voor 8 dagen all-inclusive betaalden we per persoon €350,-, dat is met retourvlucht inbegrepen, hoppa! Niet dat ik van dat laatste gebruik maak want Martin vliegt na 8 dagen terug terwijl Bergie nog even blijft. Mijn laatste dagen bij ProRail zijn gevuld met werkoverdrachten, afscheidsborrels en gezellige lunches met Cors, Jos, Sanne, Daryl en andere collega’s/vrienden. Voor vertrek heb ik nog gauw een nieuwe body voor mijn SLR geregeld (zie het album voor de Schiedamse weerwolven op FB!! wat een verhaal met die ‘baby’). Ook heb ik dit HP-netbookje gekocht, dat zich in een rap tempo aan het terugverdienen is.
Allright, all foreplay aside. Martin en ik zitten in het vliegtuig te dollen met stewardessen en goedgemutste vakantiegangers. Mijn buurman Koos en zijn vriendin Carla (om privacyredenen heb ik namen vervangen :-) excuseren zich schaamteloos voor ‘de nachtvoorstelling’ op het toilet. Na 4 minuten komt het stel terug en stoot Carla, nog rozig van het quickie, met een knal haar hoofd tegen de monitor aan het plafond :). We maken een tussenstop in Luxor en om 19.00 uur landen we veilig in Sharm El Sheik. In de shuttlebus wordt iedereen gevraagd een duistere 8 euro aan Correndon te betalen. Dat zint Bergie natuurlijk niet dus wordt er om een verklaring gevraagd. De verklaring is: je hebt 12 betaald en 20 minus 12 is 8 euro... logisch toch? Nee, waar is die acht euro voor? Dat zijn visumkosten. Nee, dat zijn die 12 euro. Ok, het zijn servicekosten. Ook niet, we hebben het visum zelf aan het loket gekocht. Inmiddels zweet meneer peentjes door zijn pak en wordt er een managertje bij gehaald. Conclusie: de bus vertrekt niet voordat iedereen betaald heeft dus betalen we maar braaf.
En route naar het hotel zien we prachtige resorts van alle denkbare hotelketens. Sfeervol verlichte laagbouw met fontijnen voor de entree, zelfs voor ons eenvoudige Falcon Hills. Onze kamer is nog niet gereed dus krijgen we een suite waarin we ruimte voor een vreugdedansje hebben. Op het terras doen we met Jopie en Theo uit Oosterhout een peukje. Wat een gezellig paar. Theo mist een stuk arm maar zit daar absoluut niet mee. Het stompje doet driftig me met zijn enthousiaste verhalen. Het koelt ’s avonds behoorlijk af en op weg naar binnen en ontmoeten we Sanne en Ilse uit omgeving Utrecht, een advocate en een studente psychologie die twee dagen als accountant werkt. Iedereen zien we dagelijks op deze camping.
Volgende dag het wekkertje op 9 uur. Prima geslapen, Martin miste een plank in zijn bed. Het ontbijt is goed. We zijn blij dat we hier niet in het hoogseizoen zitten want het is rustig en prima toeven bij 27 graden aan de pool. We kunnen ons voorstellen dat er mensen zijn die het resort nauwelijks af komen. Alles is geregeld: ontbijtje, bakkie, ligstoel, handdoekje, fantastische lunch met dagvers gevuld visje, moussaka en chipolata ijs als desert. 's Middags in de zon hebben we ons afgebakken met een doodgeslagen maar koel biertje. Als ik Martin moet geloven is dit het paradijs (zucht). Gelukkig heb ik die avond de avonturier in hem kunnen ontwaken. Na zijn 'beautysleep' en een diner waarvan we nu al likkebaarden, gaan we Sharm in om duikscholen te checken. LP (Lonely Planet) zegt helaas niks over duikprijzen.
Dag 3. Another day at the pool. Van het duikscholen checken is niets terecht gekomen want we kwamen niet verder dan de bar. Martin heeft vanmiddag een gratis kraaksessie van een 'mokkel' gekregen en zijn ruggetje voelt prima. Voor het eten hebben we nog even een dutje gedaan waaruit we werden wakkergeschud door een aardschokje. De Rode Zee is zo diep omdat het een breuklijn is tussen twee tectonische platen. Aangezien we geen stevige tafel konden vinden zijn we maar naar buiten gevlucht. Na 3 minuten in mijn boxer buiten te hebben gestaan met mijn boek nog in mijn hand gingen ook eindelijk bij de senioren de gordijntjes open. Na het eten zijn we met Ilse en Sanne naar Na’ma Bay in Sharm gegaan om te stappen. Helaas waren er meer proppers dan toeristen en waren we genoodzaakt ons Arabisch uit te breiden met ‘la, shukran’ (nee, bedankt). We hebben ons met een happy hour een terras op laten lokken voor een cocktail. Ik vertrouwde het niet dus even checken: Excuse me, is is still 2 for 1? No sir. Oh, that’s what we were told, so no happy hour? No, sir. Ok, if it’s not happy hour then we are not happy and we will go. Baasje er weer bij maar voordat hij zijn smoesjes kon afmaken zijn we opgestapt. Dat bleek geen slechte keus want we zijn een locale openlucht bar ingelopen met prachtig uitzicht op het stadje en baai. Na de buikdansact en een draaiende kerel met dienbladen zijn we het Hardrockcafé ingegaan. Het was er prima en best druk. Voor 250 Egyptische pond (40 euro) kregen we toegang en een vip-bandje. Het onbeperkt drinken hebben we goed terugverdiend en op de dansvloer de nodige calorieën verbrand.
Volgende dag uitgeslapen en met Martin het oude centrum ingelopen. Daar hebben we eindelijk wat informatie over het duiken ingewonnen maar nog geen deal kunnen maken. Na weer heerlijk te hebben gegeten op de camping ben ik met het HP-tje onder de arm naar de bar gegaan om online wat zaakjes te regelen. Uiteindelijk is de pc alleen aangegaan toen na de animatieshow de muziek uitging en heb ik alleen bier en cocktails kunnen uploaden. Met The Blackseeds op de achtergrond hebben we met Richelle, Ilse en Sanne foto’s van Thailand en Laos bekeken uit 2004. Sanne en Ilse zijn daar pas geweest, zelfs in Ton Sai Bay waar ik twee weken voor de Tsunami mijn Padi heb gehaald. Richelle is 19 en haar moeder werkt in de Meern in een bakkerij waar Ilse haar boodschappen doet. Klein wereldje.
De volgende morgen vroeg opgestaan om een duik te regelen. Dat lukt snel maar de boten zijn al weg dus het word het duiken vanaf de kant. Aangezien we 4 jaar voor het laatst hebben gedoken ontkomen we niet aan een cursus scubareview. Het deert niet. Herhaling van de theorie en oefeningen onder water komt goed uit om het voor altijd op te slaan. In Sharks bay legt Ashan ons de Open Water in een uurtje uut dus we krijgen veel info te verwaerken. Daarna beginnen we alle gear te assembleren en het is leuk dit te doen. In Thailand wordt alles voor je gedaan en onthou je veel minder. Boy, wat een lekkere materiaaltjes allemaal. Rubber, Neopreen, RVS en canvas met dubbele stiknaadjes. De oefeningen maken ons wat zekerder onder water: regulator (mondstuk) recovery, masker op en afdoen, uit elkaars regulator ademen en als laatste je hele BCD en weightbelt af en aandoen. De dag erop zijn we met de boot naar Ras Mohammed national parc gevaren. Daar hebben we twee mooie duiken gemaakt tot 22 meter. Eigenlijk viel de Rode Zee me een beetje tegen. Ik had het me de koralen kleurrijker voorgesteld en scholen vissen verwacht. Voor de visjes is het water nog iets te koud en zijn we iets te vroeg. De duiken zijn wel heel relaxed en we zijn twee grotten ingegaan. Na de eerste duik bleek Khaled nog 140 bar te hebben tegen 40 van Martin en mij. De tweede duik hebben we minder met onze armen gezwommen en hielden we 15 bar meer over. Hoe Khaled die andere 85 bar overhoudt is ons nog een raadsel, we hebben zijn nek nog op kieuwen gecontroleerd.
Woensdag 1 februari. De hamburger bij Sharks bay is Martin niet te boven gekomen, vannacht heeft hij in het potje moeten ´hurlen´ en hebben we Dahab en dagje moeten uitstellen. Het is wederom een dagje chillen geblazen en Martin leest Het Dertigers Dilemma. Zijn conclusie is dat vrouwen tot hun veertigste 100% vruchtbaar zouden moeten blijven. Donderdag zijn we alsnog met de bus naar Dahab gereden. Dahab is een heel relaxed plaatsje dat doet denken aan Thailand. In ons backpackershotel Seven Heaven komen we Chinese Amanda tegen, wat een portret. Naar iedere Egyptenaar roept ze boy: Hey boy, water! Hey boy, sheesha (waterpijp)! Ik moet er om lachen, veel Egyptenaren zijn zelf ook niet wat je noemt netjes tegen Westerse vrouwen.
Zaterdag 4 februari. Van Martin heb ik gisteren helaas afscheid genomen (wat een lol hebben we gehad!) en ben ik weer terug naar Dahab gegaan. Vanuit hetzelfde hostel heb ik meteen een nachttocht over de berg Sinai gemaakt. Dit is de berg waar God via de brandende bramenstruik tot Mozes gesproken heeft en hij de 10 geboden van God ontvangen zou hebben. Om 23.00 uur zijn we met 14 man in een busje gepropt en de berg opgereden. Om 1.00 uur zijn we aan een pittige klim van 2200 tot 2600m begonnen. Ondanks alle kleding had iedereen het stervenskoud. Om 5.45 begint het te schemeren dus beklimmen we de laatste treden. Met nog 100 anderen hebben we vanaf het hoogste punt de zon op zien komen. Het is magisch en ik ben als een dolle foto’s gaan schieten (voor foto’s, zie de link onderaan naar Facebook). Ook de afdaling naar het Klooster was te mooi voor woorden. We hebben een alternatieve afdaling genomen met mooie uitzichten op het klooster. In het klooster staat zgn. een stek van de bramenstruik.
Terug in Dahab. Vanmiddag heb ik bijgeslapen en straks heb ik een eetafspraak met Rebecca, een Amerikaanse uit de groep. Morgen ga ik weer terug naar Sharm om Marjolein op te halen. Marjolein heb ik net als Jeantine (India) op reisgenoten.net leren kennen en we hebben in NL al een keer kennis gemaakt. Ik denk dat we maandagavond al in Aqaba, Jordanië slapen en er dinsdag met een gehuurde auto op uit trekken.
Zondag 5 februari. Uitgecheckt bij Seven Heaven en ontbijt bij Penguin village rond tienen. Bij de restaurants krijg je hier standaard een plantenspuit om zwerfkatjes op afstand te houden. Gisteren met Rebecca, gezellig uit eten geweest. Misschien dat we elkaar in Israel nog treffen. Van haar heb ik geleerd om in het laagseizoen in restaurants 30% korting af te dingen. Egypte is net als andere landen eten of gegeten worden. Je voelt je bij aankomst een lopende portemonnee maar die aandacht is vaak wel grappig. De meeste mensen zijn heel vriendelijk. Op straat proberen ze je overal naar binnen te lokken maar als je de weg vraagt draait het verkooppraatje meteen om in oprechte behulpzaamheid. Straks terug naar Falcon Hills en Marjolein opwachten.
Maandag 6 februari. Marjolein had i.v.m. de kou gelukkig geen vertraging met de trein naar Schiphol en een goeie vlucht gehad. Toevallig komen we tegelijk in het resort aan waar ik van tevoren nog een extra nacht geboekt heb. Na het ontbijt de volgende dag missen we de bus naar Dahab en regelen we voor 15 eurie een taxi. In Dahab hangen we de hele dag op de relaxte strandstoelen als opeens een zwerver mijn sigaretten van tafel pakt. WTF, ik sta op en pak ze terug. Yalla! (moeven). Even later komt hij terug en legt twee sigaretten bij me neer. Volgens Majo (zo stelt ze zich voor, ik ben Giddy) probeert hij een punt te maken: we delen hier alles. Het zal wel. ’s Avonds eten we in Seven Heaven waar ik me inmiddels behoorlijk thuis voel. We schuiven op de zitkussens aan bij Zenia (leuk Russisch rondtrekkend hippietype dat een doos met veren met zich meesjouwt om dreamcatchers en sieraden van te maken), Fatis (Cyprus) en Steve (CAN). Allen goedbereisd dus we wisselen mooie verhalen uit . Op tijd naar bed en zelfs door het moskeegetetter heen geslapen.
Het is tot zover is het een rustig weekje geweest maar het zijn vaak de kleine dingen die het reizen zo interessant maken. Morgen trekken Majo en ik via Israel Jordanië in! Het wordt een drukke dag.
Groeten uit Amman, Jordanië, waar ik de laatste hand aan dit verslag leg! Trip Jordanië is ten einde als ik over ong. 2 dagen via de Westbank Israel in trek. Het volgende verslag volgt over 1 of twee weken en het laatste verslag waarschijnlijk als ik al in NL terug ben.
Net als 2 jaar geleden mis ik het mooie winterweer in NL. Goed om te horen dat iedereen lekker aan het schaatsen is geweest! Maak je geen illusies, het is mijn vierde nacht dat ik in een kamer zonder verwarming slaap. Het is 5 graden, brr. Overdags verbranden mijn lippen en ’s nachts springen ze door de kou open. De groeten met het kamelen-handkarren-woestijn-gevoel.

Groeten :-)
Backpackbergie

Foto's: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150673525325879.452700.531285878&type=3