Wk 4 & 5: Bethlehem, Jeruzalem, Tel Aviv, Nazareth

Het één na laatste resiverslag vanuit het Midden-Oosten. Aanstaande donderdag vlieg ik van Eilat eindelijk terug naar Nederland. Ik heb er zin in.

23 februari. Dit stukje schrijf ik nu vanuit Bethlehem op de Westbank. Ik verhuis morgen naar Jeruzalem wat weer bij Israel hoort. De Westbank ligt dichtbij Amman dus leek het me logisch dat eerst te bezoeken. Ook kan ik met de opgedane kennis in Palestijns gebied beter de Israelies tegemoet treden.

Het is al tegen drieën als ik vanuit Amman de grens bereik. De Jordaanse grensovergang verloopt vlotjes maar in het stukje niemandsland zit ik samen met Jan (Duitser die voor een hulporganisatie werkt) te wachten op de bus naar de Israelische grens. Ik heb geluk maar 20 minuten te hoeven wachten terwijl hij er al een uur zit. Lopen mag niet. Bij de Israelische grens raken we elkaar door de zware controles al gauw kwijt. Omdat ik geen retourvlucht heb en op de Westbank bij Shadi ga verblijven wordt ik zelfs voor een uur apart genomen. Inmiddels heb al (ongelogen) 30 vragen beantwoord over waar ik vandaan kom, waar ik naartoe ga en hoe mijn moeder heet. Een beetje intimiderend is het wel maar ik ben voorbereid. Niet op een onschuldig ogend douanemeisje dat na werktijd naast me komt zitten: ‘You read the Lonely Planet, huh?’ Yes. ‘So they have some kind of political agenda, right?’ No, they keep it quite to the neutral, that’s why I like it. Later bedacht ik me dat dit misschien een strikvraag was om eventuele politieke redenen van mijn bezoek van me te ontfutselen. Gelukkig heb ik mijn mening kunnen onderdrukken dat het vooral de Israelies zijn die de media controleren. Ik ben verder heel netjes behandeld. Eenmaal buiten heb ik onderzocht over hoe het beste in Bethlehem te komen. Het is altijd weer even spannend hoe je in een nieuw land je zaakjes moet regelen. Gelukkig helpt mijn nimmer aflatende glimlach me overal. Hoe? Eerst bij de doune vriendjes maken en naar transport informeren, want die hebben geen belang bij je transport. Daarna naar de taxistandplaats naar prijzen informeren. Dan weglopen omdat je bij de doune gehoort hebt dat er vanaf de snelweg opentransport gaat. Plus, zo creëer je eventueel de gelegenheid om de taxichauf zijn prijs te doen laten dalen. Dan -met backpack en al- naar de snelweg wandelen om onderweg nog even met een soldaat te babbelen. Deze is ook onpartijdig en dus kan je de opgedane info even verrifieren. Conclusie: ik kan het beste met de sheerut of servees (gedeelde taxi) naar Jeruzalem reizen om daar de bus naar Bethlehem te pakken. Duurt 1,5 uur en kost 55 NIS (Isr shekel, ong. €11,-). Het lijkt misschien omslachtig maar dit kost me hooguit 10 minuten. Een kleine investering als je je bedenkt dat je nu ongeveer de prijzen van verschillende soorten transport in Israel weet en de eerste indrukken voor de komende weken hebt opgedaan.

In de sheerut naar Jerusalem zit ik naast een Palestijnse oogarts op retour van een congres in Bahrein. Hij legt me onderweg alles uit dat we in het donker (6 uur inmiddels) kunnen zien. Ook verteld hij van het oogziekenhuis met museum in Jeruzalem waar ik misschien een leuk artikel voor in het museum (www.brilmuseumogentekort.nl) van mijn pa kan opdoen. In Jeruzalem wissel ik even wat Jordaanse dinar voor wat Shekels met een buschauffeur geruild en de bus ingestapt. Voor Bethlehem lopen we als slachtvee door tunnels van een enorme checkpoint. Aan de andere kant maak ik vriendjes met een taxichauf die Shadi voor me belt. Binnen 5 minuten staat hij klaar met een splintenieuwe Kia sedan. In de auto legt hij uit dat het de wagen zijn pa is en het huis waarin hij met de familie woont ook. Aha, ik ga nog meer mensen leren kennen. Jep, net als in Jordanië woont iedereen voor het trouwen nog thuis. Pa bouwt zelfs het huis voor de eerste zoon (Shadi) en in veel gevallen op of aan het ouderlijk huis vast. Pa heeft voor een Palestijn best centen en als er geld binnenkomt van hem of zijn zonen bouwt hij weer een stukje verder aan twee appartementen. Het is een aparte cluster van woningen. Het was een verrassing toen we boven bij oma langsgingen ook oom, tante en nichtjes aan te treffen. Maar zoals ik al zei, niet voor het trouwen het huis uit dus slaap ik net als vannacht weer op een kamer bij twee mannen waarvan Shadi snurkt en zijn broer hele gesprekken in zijn slaap voert.
Shadi heb ik leren kennen via Couchsurfing. Hiermee ben ik begonnnen omdat ik nogal schrok van de prijzen in Israel. Het vraagt de nodige tijd online om hosts aan te schrijven maar het is harstikke leuk. De eerste Couchsurf is een groot succes. Ik zit bij Shadi in Bethlehem en heb kennisgemaakt met zijn broers, vader, familie en andere vrienden en de hele stad gezien. Shadi is een christelijke Palestijn met opleiding zonder werk. Hij is olijfhoutsnijder en is net als veel anderen afhankelijk van het toerisme in Bethlehem. Helaas is dat door de slechte naam van de Westbank sinds 2000 erg teruggelopen. Ik heb hem het hemd van het lijf gevraagd over situatie daar en veel van geleerd. Zijn conclusie: Israel heeft in Gaza en de Westbank alle touwtjes in handen en geven de Palestijnen geen ruimte zich verder te ontwikkelen. Als ze die kans wel krijgen zouden de moslims zich binnen no-time wapenen en weer oorlog voeren tegen Israel. Shadi heeft me veel van de stad laten zien zoals The Church Of Nativity welke staat op de plek waar Jezus zou zijn geboren en Sheppard’s Field waar de herdertjes bij nachte lagen. We hebben menig hablybubly (sheesha, nargyle of waterpijp) gerookt en hem op een lunch in het café van een andere Couchsurfer (David) getrakteerd. Thuis heb ik twee keer de vaat gedaan en aan wat boodschapppen meebetaald. Dat was voldoende. Top.

Donderdagmiddag heb ik een sollicitatiebrief naar een bedrijf in Moerdijk geschreven, afscheid van Shadi genomen en de bus naar Jeruzalem gepakt. In Jeruzalem heb ik via CS (Couchsurfing) met Dina afgesproken. Vrolijk komt ze in legeruniform Zion square opgelopen. Ik had voorgesteld om eerst wat te gaan drinken maar dat hoefde niet, ik kon zo bij haar crashen. Dina is net als eigenlijk alle Israeli’s Joods (je kan het niet echt een seculiere staat noemen) en ik mag van haar geen Ultra-orthodoxe Joden meer uitlachen, jammer want er lopen hier echte kwibussen rond. Na kosher uit eten te zijn geweest heb ik haar geholpen het wasgoed naar de wasserette te sjouwen. Tijdens het draaien van de was heeft ze me veel over Jerusalem en Israel verteld. Zo maakte het stadbestuur zich niet zo populair door een (beeldschone) spoorbrug van Calatrava á 50 mio euro neer te zetten. Wel zijn de Joden blij dat ze vergunningen voor synagogen kregen, vandaar dat er nu zoveel van die wijsneuzen rondlopen. Heel interessant allemaal maar snel ik merkte ik dat er eigenlijk aan geen enkel verhaal een einde komt. Ik hou het nog 1 dag met haar uit en dan ben ik weer on-the-move. Verder is het echt een topmeid. Ik mag zelfs van haar blijven slapen als ze in Tel Aviv zit. Bedankt voor het aanbod maar ik ben ondertussen door Dana uitgenodigd voor een feest ook in Tel Aviv. Dana, ja Dana. Lees anders nog maar eens terug in het verhaal ‘Kijk uit malloot, een kokosnoot’ uit ‘’The Big O.E.’ van 2004 in Thailand en Laos! We hebben –lang leve Facebook!- altijd contact gehouden. Dat geldt ook voor Icko, mijn manager in Sydney (zie ‘Sydney mee, Sydney tegen’ 2005), wiens neef Raz ik ook in Tel Aviv ga ontmoeten. Na het wasje zijn Dina en ik nog even op stap gegaan in Jeruzalem, ze woont in het centrum van het centrum boven Zion square, Jaffa street.

Een paar dagen later. Ik heb het feestje in Tel Aviv met Dana afgeslagen. Geen zin om in de eerste week mezelf kwijt te raken te raken op een goa-trance feest in een bunker. Dina is wel lekker op pad gegaan en komt ’s morgens met een kerel stomdronken thuis. Nadat ze haar halve kamer omver heeft gelopen lijkt het toch beter weer op te krassen. Nadat ik haar de volgende morgen haar kamer weer een beetje gefatsoeneerd heb ben ik voor de tweede keer de oude stad van Jeruzalem ingegaan. Wauw, wat een geschiedenis. Er is is hier zoveel tastbaar ‘bewijs’ van alle Bijbelverhalen en er wordt door zoveel mensen zo sterk gelooft dat het je moeite kost niet te geloven. Ik vond het een bizarre ervaring. De Via Delarosa is de weg die Jezus tijdens zijn kruisiging heeft afgelegd en eindigt met het 14e station in de Heilige Grafkerk of Kerk van Verrijzenis. Ik ben zelfs nog een derde keer terug gegaan om de Tempelberg en Al-Aqsamoskee te bezoeken en om in de tunnels onder de stad de restanten van de eerste Tempel (van koning Solomon) aan te raken. Op de laatste dag heb ik Dina aangeboden wat te gaan eten maar ze had anderen plannen. Plannen met mij, zo leek het. Ze vraagt of ik wil meedoen aan een of ander pyramidebedrijf dat aan reizen doet en stelt me voor aan twee ‘collega’s. Hmm, Shadi probeerde me ook al voor zijn karretje te spannen met het verkopen van olijfhoutproducten. Het lijkt alsof sommige hosts een verborgen agenda erop na houden. Ze doen maar.

Tifzyland. De weg naar Tifzyland is
niet de makkelijkste. Je moet bij het vragen naar de weg in Israël goed doorvragen en, als men al Engels spreekt, is het nog de vraag of ze je de juiste kant opsturen. In dit geval niet dus en toen ik eindelijk in de bus nar het centrale busstation van Jerusalem zat bleek de bus er achteraf toch niet te stoppen. Gelukkig is iedereen heel behulpzaam zodat ik uit –joepie- drie verschillende meningen kan kiezen. Gefrustreerd roep ik ’Jezus!’ en een bus bomvol (sorry, slechte woordkeus) Ultra’s en dat hielp. Ik zal Hem vaker aanroepen. Ik krijg een goed advies en stap snel uit om over te stappen. Daar komt de volgende bus maar voordat ik mijn spullen heb rijdt hij al weg. Mijn geduld wordt proef gesteld bij, het leed dat vakantie heet. Goed, na een half uur bijna alle nederzettingen aan de outskirts van Jerusalem te hebben gezien stop de bus bij Mr Zol’s Supermarket. Ik bel Yoni (mijn CS-contact en leider van de Tifzy (Tifzoret = mix) Art group) om me op te halen. Oh nee, het is Dror, Yoni is er effe niet.. Met Dror kom ik aan in het donker. In het schemer van de zaklamp zie ik een landschap van kinderkermisattracties en homemade houses en andere creaties . We lopen het hoofdhuis binnen en Dror zegt: ‘We’re actually in the middle of a movie’. Ik zeg: ‘Yeah, I really feel like in the middle of a movie’. Binnen zag ik dat ze een film op de laptop aan het kijken waren. De sfeer is relaxed en vooral kruidig te noemen. Op een formele kennismaking hoef ik niet te rekenen. Vannacht slaap ik weer met twee voetjes omhoog op Erika. Zo heet mijn bank. Het is hier spartaans Couchsurfen en dat is even wennen na drie nachten in het appartement van Dina. De badkamer is prima, helaas zonder warm water. Twee pannen water op het vuur en een half uur later kan je het over je hoofd gieten. Later komen Yoni, David en Manni binnen. Booka Shade (thanks again, Jelle) blaast vanuit het HP-tje over de speakers en we dansen. Ya man! Hier is het iedere dag feest. De volgende dag zijn we vroeg opgestaan en heb ik Shlomy geholpen zijn huis te bouwen. Ik zal niet het hele huis beschrijven maar het dak bestaat uit vijf lagen: een frame van staal, gaas, bamboemat, en laag modder met gras en als laatste een laag stucwerk. Alles op het gemakje en vooral niet te efficiënt werken (lekker aanmodderen dus, zeg maar huttenbouwen voor gevorderden). ’s Middags hebben we lekker onze handen vuil kunnen maken en zelfs gezweet. Omdat ik geen zin heb in nog een avond kansloos sufblowen heb ik een fles Arak (soort raki) gekocht. Terwijl ik dit stukje schrijf zitten vijf gasten in het Hebreeuws om me heen te brallen. Eigenlijk vier want David is de studiebol en doet zijn best om te studeren en af en toe mee te flauw mee te lachen. De jongens zijn allemaal 25+ maar vanwege de diensttijd zijn er veel studenten van zelf rond de 30. Ik krijg nu al spijt als ik eraan denk om morgen te vertrekken. De situatie is namelijk als volgt. Als ik solliciteer bestaat er het ‘gevaar’ dat ik het tweede gesprek terug naar Nederland moet. Als ik dan Israël nog niet heb gezien, heb ik een probleem. Ik moet dus zorgen dat ik het land heb gezien voordat ik naar huis moet. Morgen dus afscheid nemen, het land afreizen en later misschien terug naar ‘Tifzyland’. We zien wel. Eerst ontmoet ik nog naar een paar interessante mensen in Tel Aviv en daarna naar het noorden waar, naar het zij, Gideon’s verhaal heeft plaatsgevonden.

Tel Aviv. Op weg naar naar Tel Aviv praat ik met een vriendelijke nicht uit Jeruzalem. Ik kom tegen 3en aan heb dus nog even tijd om te ergens online te gaan en Couchsurf respons te bekijken zodat ik niet voor niets bij een of ander hostel incheck. Met mijn hele hebben en houwen plof ik aan het strand neer bij Mike’s Place aan het strand. Helaas geen positieve reacties. Veel hosts kunnen niet op korte termijn iemand ontvangen en verder dan een dag vooruit kijken doe ik niet. Na wat omzwervingen ben ik bij het prima hostel Hayarkon 48 terecht gekomen. Veel kamers, weinig gasten in het laagseizoen. ’s Avonds heb ik (via CS) met Ilan kennisgemaakt. Een geslaagd kunstenaar en interieurontwerper, wonend in ‘hot’ King George’s st. De muren van zijn appartement hangen vol met enorme artist impressions van beroemdheden en prachtige, kwetsbare 2d/3d ijzerdraad creaties. Op dit moment werkt hij aan de inrichting van een luxe appartement in Tel Aviv. Om 1.00 uur ben ik stevig onder invloed terug naar het hostel geslenterd en stilletjes het stapelbed ingekropen. Het ontbijt is tot 9.30 dus als ik wat geld wil besparen en wat aan mijn dag wil hebben is het op tijd opstaan. Omdat ik die avond misschien bij Raz (de neef van Icko uit Sydney) kan crashen, check ik uit. Met Raz heb ik gisteren al gebeld (heb in Bethlehem een Isr. simmetje gekocht) en rond 11.00 uur bij zijn kantoor afgesproken om te gaan lunchen en naar het Israël Museum Of Art The gaan. Raz is accountant voor een bedrijfje dat iets in vastgoed doet en daarnaast is hij parttime politieagent. Op kantoor had een collega iets te vieren dus gebak! Het is interessant om te zien hoe collega’s op de werkvloer met elkaar omgaan en we hebben zo lang zitten ouwehoeren over werk en politiek dat hij geen tijd meer voor het museum had. Wel voor een uitgebreide lunch waar ik net als de volgende dagen, niets aan mee mocht meebetalen. Na de lunch heeft Raz me om 14.00 uur bij het museum afgezet. Ik was erg onder de indruk heb eindelijk door hoe ik een museum moet bekijken: eerst de dingen aflopen die je als eerste opvallen en mooi vind en als er nog tijd is tweede ronde doen. Helaas was daar geen tijd meer voor en ook de nieuwe vleugel heb ik moeten missen doordat om 16.00 uur het museum haar deuren sloot. Via een omweg met Raz langs mooie, hetzij gele, Bauhaus woningen en de het vieze stadhuis waar in ’95 Rabin is doodgeschoten. Raz weet veel van de geschiedenis en ik hoor alles braaf aan. Ik ben al helemaal gaar van het museum maar we kunnen bij hem thuis even chillen. Oh wacht, eerst nog wat monumenten van bomaanslagen en zijn flat inclusief buurvrouw bekijken. Mooi dat we goed gelunched hebben. Want we maken nog even een avondwandeling langs de kust. We waaien bijna uit onze schoenen als het ook nog eens begint te gieten. Bergie treft (net als in Auckland) de strengste winter sinds jaren. Even later kunnen we de weg terug via Davingoff St. vervolgen. De straat gaat van designertrouwjurken over in seksshops. In een supermarkt slaan we alle ingrediënten in voor Gideon’s speciale Thai red curry die ik beloofd heb te maken. Raz is in een single in de 40 en kookt niet vaak. Uiteindelijk weet ik door de 2 trage elektrische pitjes om 21.30 een heerlijke maaltijd voor te schotelen. Kingsize luchtbed laten vollopen en onder een heerlijk dons dekbedje kruipen. Lailatov (truste).

Dagje chillen en organiseren. Raz belt me als afgesproken om 9.00 uur wakker. Zijn neef Daniel komt dadelijk om aan de Shabat te ontsnappen. De Shabat is het Joods weekend dat op vrijdag begint met een uitgebreide maaltijd dat meestal met de familie wordt genoten. Omdat de ouders van Daniel wat problemen hebben en Raz niet altijd zin heeft in de sociale verplichtingen zoeken de twee elkaar regelmatig vrijdags op. Daniel is een no-no en dat irriteert Raz een beetje. Gelukkig zijn ze allebei die dag weg zodat ik sinds Amman weer fijn de tijd voor mezelf heb. Ik kijk wat tv en speur wat vacatures in NL af. Het dringt tot me door dat een functie als creatieve en technische productmanager me erg aanspreekt. Jammer genoeg vind ik niets op reisafstand van R’dam. Die avond hebben de Raz en Daniel toch sociale verplichtingen en lopen ze met me mee naar het hostel waar ik opnieuw incheck. Via Raz heb ik met Meirav contact gelegd en ze komt me om 21.30 met de auto ophalen om wat te gaan drinken in Tel Aviv.

Twee nachten in Nazareth. Tegen het einde van de middag kom ik met de bus aan in Nazareth. Ik heb alleen ontbeten die morgen dus sla ik aan de falafel. Een pita met falafel (gefrituurde kikkererwtenpuree) humus en salade is een lekkere en vegetarische en voordelige variant van shoarma en eet ik sinds Jordanië als ik weinig tijd heb. De stad Nazareth is bezig met een comeback en de eerste indruk is niet bijzonder. Het hostel belooft wel wat. Omdat het hoog door de LP staat ingeschreven ga ik op zoek naar Fauzi Azar Hostel. Het is weinig avontuurlijk om de LP te volgen maar ik ben zo wel verzekerd van het ontmoeten van andere reizigers in het laagseizoen. Fauzi Azar ligt in het oude centrum dat zich achter de enorme Katholieke basiliek (1950’s) bevindt. Langs een afgebroken souq (markt) sjouw ik naar boven. Ik heb de LP’s van Egypte en Jordanië bij Raz in tlv achtergelaten maar twee korte broeken vergeten te dumpen. Korte broeken ga ik deze reis helaas niet meer gebruiken, zeker niet in noorden van Israël. Het hostel staat aangegeven in de geel verlichte nauwe steegjes en de route stopt bij een klein poortje (buigen voor eerbied en makkelijk te verdedigen) in een grotere deur (voor dieren). Ik sta voor een prachtige binnenplaats met twee trappen naar boven. Boven klinkt lekkere jazz en ik loop samen met dagmanager Sammi de enorme lobby van het 19eeeuws Ottomaans herenhuis in. Wauw, marmeren vloeren, hoge gebogen ramen en een plafond met fresco’s. Ik plaag Sammi waarom hij geen auto heeft gestuurd om me op te halen. Why? Because I am special. Haha. Niet bepaald een goede grap maar ik was in Jordanië gewend dat er overal om gelachen wordt. In Israël is dat helaas anders, minder humor, je merkt de spanningen. Van Sammi krijg ik een uitleg van 5 min over het hostel en de gratis tour de volgende dag. De tour lijkt niet veel voor te stellen omdat het alle major sites overslaat. Ik besluit me wel aan te sluiten omdat het de enige tour is en ik me een beetje lui voel. Ik gooi mijn spullen in een hoek en neem een stuk kokos- en een stuk sinasappelgebak en maak een arab koffie voor mezelf. Op het terras schuif ik de rotan bank richting Sammi en Eman om de laatste straaltjes zon van deze eindelijk mooie dag mee te pakken. Ook Robin schuift aan, hij is een 24-jarige Duitser die er als vrijwilliger werkt. Hij werk zes dagen 5 uurtjes en daarnaast help hij ook mee met het onderhouden van ‘The Jezus Trail’. Eman is een bijzonder aantrekkelijke Arabische en was me bij binnenkomst al direct opgevallen. Strategisch ben ik naast haar gaan zitten en een praatje aangegaan. Oh, 23-jaar, twee jongens van 3 en anderhalf en een Duitse ex-man die wegens een gewelddadig delict 5 jaar vastzit. Dat heb ik weer. Tijdens het gesprek merk ik niets van al deze ‘bagage’ maar het kost me moeite mijn aandacht erbij te houden omdat ze me telkens indringend aankijkt. Holy Maria van Nazareth, wat een sjans en wat moet ik ermee? Ze verteld dat ze schildert en laat wat portretten zien. Leuk. Ik nodig haar uit voor Facebook want dat is wat discreter dan bellen en erg handig bij Arabische dames.

Na wat uit te hebben gerust sla ik die avond de LP open, op zoek naar een goed restaurant. Het wordt El Rida. Nazareth staat bekend als het culinaire hart van het noorden dus dat beloofd wat. Ik stap samen met een andere dame uit het kleine poortje naar buiten. ‘Ga je ook eten?’ vraag ik. ‘Ja, El Rida’. Wat toevallig en ze blijkt met paps en mams stap te zijn. Gezellig. Zij heet Agathe, pa heet Pierre en ma ben ik vergeten want ik heb haar niet zoveel gesproken want haar Engels is niet zo goed. Agathe werkt als grenzeloze arts in Nablus en is psychologe. Paps en mams wonen ergens onder Lourdes in France. Het restaurant voldoet aan alle verwachtingen. Zo af toe trakteer ik mezelf als ik een lunch heb overgeslagen. We praten over werk en ik vertel dat ik op een kruispunt sta. Aan de ene kant kan ik op safe spelen en een carrière opbouwen binnen een bedrijf, aan de andere kant wil ik vooral creatief voor mezelf te werk gaan. Agathe weet dat er op het vluchtelingekamp bij Nablus veel vrijwilligers als leraar Engels met kinderen werken. Dat klinkt als een interessante ervaring waar ik nog over nadenk. Ik heb best zin om huiswaarts te keren en iedereen weer op te zoeken. We’ll see. Na het eten gooi ik 18 ansichten van de mooiste foto’s genomen tot nu toe op de bus. In het hostel check ik mijn mail. Alle hostels en de meeste coffeeshops hebben gratis Wi-Fi dus vandaar dat ik in Israël meestal dagelijks online ben. Helaas geen bericht van Eman.
De tour vertrekt de volgende dag om 9.15 uur. Het start met een verhaal over het mooie verhaal over het ontstaan van het hostel. De Palestijn Fauzi Azar was het hoof van een rijke familie in Nazareth en weigerde het huis te verlaten toen veel Palestijnen werden verdreven. Het huis heeft lang als opvang van junks daklozen gediend en het duurde lang deze er weer uit te krijgen. Tijdens een brand is hij om het leven gekomen maar hij heeft het huis kunnen redden. Vele jaren later is de familie door een Joodse ondernemer benaderd die de potentie van het huis en Nazareth zag. Heel uitzonderlijk is de Joodse-Palestijnse samenwerking, zeker met deze historie. De ondernemer heeft nu meerdere goed lopende hostels en deze is veel in de prijzen gevallen. De tour zet zich buiten voort met gids Linda from the U.S. of A. Met een dik Texaans accent legt ze uit dat alle noten op de markt ‘handcracked’ zijn. De tour heeft ruimte gemaakt voor lokale specialiteiten in plaats van de grote bezienswaardigheden en is een groot succes. Op deze manier profiteren ook de kleine, Arabische, ondernemers van het toerisme. ’s Middags ben ik via een stukje Jezus trail de heuvels opgeklommen van waaruit ik een mooi uitzicht en oriëntatie van de stad heb om te het verder te verkennen. Het meest indrukwekkende is de XX Basiliek met een koepel van 60m hoog. Buiten tref ik een tour Italiaanse Katholieken en sneek ik mee naar binnen naar de opgravingen van Maria’s huis. Een vriendelijke man komt dicht bij me staan en fluister zachtjes in het Engels wat er in het Italiaans wordt uitgelegd. Erg interessant. Aan het einde van de tour maken we nog even wat lijkt een cashual praatje. Hij vraagt me in welk hotel ik verblijf en vertelt dat we voor het zijne staan en knijpt me stiekem in mijn kont. Oh oh, de Katholieke kerk staat al niet zo goed bekend de laatste tijd en dit kan er ook nog wel bij. In het hostel krijg zie ik de tekening van Eman en besluit ik nog een nachtje te blijven voordat ik naar Tiberias en het meer van Galilee ga. Helaas lukt het me ’s avonds niet Eman het huis uit te praten. Ik eet wat Shoarma en taai af. Morgen vervolg ik mijn weg verder noordwaarts waar de prachtige Golan op me wacht. Het is 6 maart.

Ik kan nog wel een tijdje doorschrijven. Het laatste verhaal volgt zodra ik weer terug ben want 22 maart vlieg ik terug. Ondanks dat de eenzame momenten ‘eenzaam’ zijn geweest, heb ik iedereen natuurlijk gemist. Het zou fijn zijn deze momenten met vrienden te delen maar ik zou een andere ervaring zijn geweest en nooit zoveel verschillende mensen hebben ontmoet. Dan maar op deze manier :-).

Tot snel.

Groeten,
Backpackbergie

Ps: foto's worden straks op FB geüpload